ยอดปิยมิตรที่รัก

อีกแล้ว ฉันละเลยเธออีกครั้งแล้ว ไม่อยากย้อนเวลาไปดูวันเดือนปี ว่าฉันปล่อยให้การสื่อสารระหว่างเราขาดหายไปนานแค่ไหน และมิอาจกล่าวคำอื่นใดนอกจากคำว่า...ฉันเสียใจ

เสียใจที่ลดความสำคัญของเธอลงจนให้เรื่องอื่นมากลบเสียหมดสิ้น และฉันก็มิอาจให้คำสัญญาแก่เธอได้ ว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนั้นอีก จะสัญญาได้อย่างไร ในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีวันรักษาสัญญาได้

ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่ดาวสีหม่นชั่วคราว บรรยากาศรอบตัวอึมครึมและซึมเซา ประหลาดใจเป็นที่สุด ฉันเคยชมชอบบรรยากาศแบบนี้สุดใจ...ห้วงยามงามเหงาอันแสนหวาน ทุกอณูอากาศแทรกซึมด้วยความเงียบสงบ เหมือนลมหยุดพัด ใบไม้หยุดไหว แต่ละวินาทีละม้ายว่าเกียจคร้านจะดำเนินเคลื่อนผ่าน

เมื่อบรรยากาศที่ว่าเยี่ยมหน้ามาทายทัก ฉันเฝ้าคอยแต่จะขดตัวอยู่บนเตียงนุ่ม มิสนใจไยดีกับเรื่องราวอื่นใด ปล่อยให้เวลาเอื่อยเฉื่อยผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า คล้ายลูกแมวขี้เซานอนซุกกายเกียจคร้านอยู่ข้างเตาอุ่นของวันฤดูหนาว แม้ภายนอกจะดูเหมือนเช่นนั้น สงบซบเซา แต่ภายในกลับสดใสเริงร่า ความมีชีวิตชีวากำลังโลดแล่น แน่นอน มีเพียงฉันคนเดียวที่รู้

โลกในหนังสือ โลกในจินตนาการ เบิกบานช่วงเวลาเช่นนี้เสมอ

แต่ ณ ดวงดาวสีหม่น มันช่างอึมครึมทั้งโลกจริงและโลกฝัน ฉันนอนซึมกะทือ จินตนาการว่างโหวง ความมีชีวิตชีวาเหมือนโบยบินหนีหน้าไปสุดขอบดาราจักร แม้แต่แขนขาก็ไม่อาจขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ราวหญิงแก่วัยแปดสิบไร้แล้วซึ่งเรี่ยวแรง หัวใจเต้นผะแผ่ว คลื่นสมองขาดห้วง ลมหายใจรวยริน ฉันกำลังจะสิ้นแรงต่อลมหายใจให้ตนเอง

ให้ตาย! ฉันยังสาวสะพรั่งอยู่แท้ๆ

เชื่อเถอะ ว่าฉันยังสาวสะพรั่ง ยัยแก่แร้งทึ้งที่ว่านั่นไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉันแน่นอน หล่อนเป็นใครอีกคนที่ฉกฉวยร่างกายฉันไปนอนหายใจพะงาบๆ ยามฉันเผลอตัว แต่อีกไม่นานหรอก เมื่อลมหายใจเธอดับสูญ ฉันจะเกิดใหม่ในร่างกายเดิม ความมีชีวิตชีวาจะกลับเยี่ยมเยือน ความฝันและจินตนาการจะโลดแล่น หัวใจอิสระจะโบยบินดุจนกเสรีทะยานไม่หยุดยั้ง

แค่เฝ้ารอ...และเฝ้ารอ...


รักยิ่งเหนือสิ่งใด
สหายไกลโพ้น
วันอึมครึมในฤดูร้อนของดาวกลียุค