ดวงใจฉัน
ปีนี้ฤดูหนาวยาวนานเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนฉันมั้ย แต่ร่วมเดือนมาแล้วที่ฉันไม่ต้องพึ่งพาเครื่องทำความเย็น ตื่นรับเช้าวันใหม่ก็มีผ้าห่มพันอยู่รอบตัว มันไม่หนาวนักหรอก กำลังอบอุ่นสบายเชียวแหละ และคงไม่ต้องบอกเธอหรอกนะ ว่าฉันชอบแค่ไหน
มีเรื่องน่าตื่นเต้นยินดีจะเล่าให้เธอฟังด้วยล่ะ
ฉันเคยบอกเธอหรือยัง? ว่าระเบียงห้องฉันมีนกพิราบคู่ผัวเมียมาทำรังอยู่ด้วย เปล่า- อย่าได้หลงคิดว่าฉันรักสัตว์จนกางปีกออกต้อนรับพวกมันหน้าบานอะไรขนาดนั้น เรื่องนี้ไม่น่ายินดีเลย ออกจะน่ารำคาญด้วยซ้ำ ฉันเคยคิดจะตะเพิดไล่มันไปตั้งหลายครั้งแล้ว ก็มันชอบส่งเสียงดังหนวกหู ก่อความรำคาญไม่หยุดหย่อน
ใหม่ๆ มันเริ่มต้นด้วยการแวะเวียนมาพลอดรัก ตอนนั้นฉันตื่นเต้นอยู่หรอก ก็แหม นานๆ จะมีอาคันตุกะพิเศษมาเยี่ยมเยียนใกล้ชิดกันขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องยินดีเป็นธรรมดา หลังจากนั้นมันเล่นมาทุกวันเลยนี่สิ ชักจะไม่ธรรมดาแล้ว แต่ฉันยังไม่เอะใจอะไรหรอก นึกว่ามันจะแค่ติดใจสถานที่ติ๊ดชึ่งใหม่เท่านั้นเอง ก็เหมือนคน ที่ชอบเห่ออะไรใหม่ๆ เป็นพักๆ แต่จนแล้วจนรอด เกือบเดือนมันก็ยังไม่เบื่อ ทีนี้ล่ะเริ่มเอะใจ ไปด้อมๆ มองๆ ว่ามันแอบทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวกันรึเปล่า จริงๆ ก็เกรงใจมันอยู่หรอกนะ เหมือนจะไปละล้าบละล้วงเรื่องส่วนตัวของมันอย่างไรไม่รู้ หวั่นไปว่าจะโผล่ไปจ๊ะเอ๋ตอนมันกำลังจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันอยู่ เลยต้องแอบๆ ไปตอนมันไม่อยู่ แล้วก็เห็นจะๆ ตา หลักฐานคาหนังคาเขา มันแอบมาทำรังอยู่ซอกกระถางต้นไม้นั่นเอง ปิดทางระบายน้ำอีกต่างหาก โป๊ะเช๊ะอยู่ตรงสะดือน้ำ ให้ตาย มันเป็นนักหาทำเลที่เยี่ยมยอด!
รังของมันเป็นเศษกิ่งไม้และใบไม้ ปิดพื้นปูนแทบไม่มิด ไม่รู้ว่ามันไปคาบมาจากไหน คาบมาตอนไหน และคาบมาได้อย่างไร รู้แค่ว่า มันขอแบ่งพื้นที่ใช้ประโยชน์โดยไม่ทำเรื่องยื่นขอมาเป็นลายลักษณ์อักษร หรือแม้แต่บอกกล่าวให้เจ้าของสถานที่รับรู้ แบบนี้มันเข้าข่ายลักลอบบุกรุกพื้นที่กันชัดๆ เจ้าของตัวจริงอย่างฉันจึงต้องปกป้องสิทธิ์ของตนเองโดยการใช้มาตรการกระชับพื้นที่ ฉันรดน้ำต้นไม้จนท่วมระเบียงทุกวัน รังมันเปียกแล้วเปียกอีก แต่มันไม่ยักกะไปไหน
มันหน้าด้านหน้าทนจังเลยนะ เธอว่ามั้ย?
อยู่มาอีกหน่อยมันชักเอาใหญ่ ถือว่ายึดระเบียงได้เลยเหิมเกริม คิดขยายฐานที่มั่น วันหนึ่งฉันกลับเข้าห้องตอนค่ำ เจ้าตัวผู้มันเข้ามาเกาะอยู่บนหลังตู้เสื้อผ้า ดู๊ ดูมันทำ มันกะจะยึดห้องฉันทั้งห้องหรือไร ไล่มันแล้วก็ไม่ยอมไป คำว่า ‘หน้าด้าน’ คงไม่พอสำหรับมันแล้วล่ะ ฉันประนีประนอมด้วยการให้มันนอนร่วมห้องด้วยหนึ่งคืน ใจจริงก็นึกนิยมมันอยู่ไม่น้อย รังมันกระจิ๋วหลิว นอนสองตัวเห็นจะขี่กันตาย มันคงสละที่ให้เมียรักซุกกายนอน ส่วนตัวเองหาที่ทางเกาะแค่พอข้ามคืน
แต่ความใจดีก็ใช่เรื่องดี
เจ้านกมันชักเหลิง วันหลังเอาอีก คราวนี้ฉันไม่ยอม เป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ต้องหาไม้มาไล่มันออกไปให้ได้ แต่มันก็ไม่ยอมบินออกนอกระเบียงอยู่ดี ฉันคาดเดาเอาว่าคงเพราะข้างนอกมืดตึดตื๋อ สายตามันอาจจะมองในที่มืดไม่เห็น มันจึงได้แต่บินวนเวียนอยู่ในห้อง พอปิดไฟแล้วเปิดประตูห้องไล่มัน มันก็บินไปเกาะคานบนระเบียงทางเดิน
เห็นอย่างนั้นอดสงสารไม่ได้เหมือนกัน มันเอียงหัวมองซ้ายมองขวา เหมือนไม่รู้จะไปทางไหนดี ฉันต้องรีบปิดประตูห้องไม่อยากมอง ถึงอย่างนั้นก็ยังกังวลว่ามันจะหาทางออกไปสู่ท้องฟ้าเบื้องนอกได้มั้ย ถ้ามันไปด้านหนึ่งจะเป็นประตูสู่ระเบียงอาคาร หรือถ้าไปอีกด้านก็เป็นหน้าต่างระบายลม ไม่ว่ามันจะบินไปทางไหนก็ล้วนมีประตูอิสระภาพรอมันอยู่ หวังว่าแค่ชั่วคืนเท่านั้นที่มันจะหลงวนอยู่กับแสงไฟลวงตา
และก็จริง...
เช้าวันรุ่งขึ้นบนระเบียงมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวระงม เจ้านกตัวผู้ตัวเมียได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว ฉันผงกหัวขึ้นจากเตียงนอน มองไม่เห็นมันหรอก แต่นั่นก็ทำให้ฉันยิ้มได้
หลังจากคืนนั้นฉันคิดว่ามันคงเข็ดหลาบไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามในห้องอีก แต่มันไม่เช่นนั้น วันหนึ่งฉันออกไปทำธุระ กลับเข้าห้องมาก็พบกับกองอุนจิของมันนอนเขียวอื๋ออยู่ในห้อง มันกลับมาแก้แค้นฉัน ให้ตาย! มันเป็นนกที่ไม่มีคุณธรรมประจำใจเอาซะเลย อาฆาตมาดร้าย ไม่รู้จักการให้อภัย มันไม่รู้รึไงว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
ขณะรดน้ำต้นไม้ในเย็นวันนั้นฉันเลยเอาคืนด้วยการสาดน้ำใส่รังมัน ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร!
รุ่งเช้าก่อนออกจากห้องฉันไม่ลืมปิดประตูระเบียงไว้ ไอ้นกเส็งเคร็งตัวนั้นไม่มีวันเข้ามาวางทุ่นระเบิดไว้ในห้องฉันได้อีก ตอนเย็นฉันกลับมาชะเง้อชะแง้ซอกแซกมองไประหว่างช่องกระถาง หวั่นอยู่เหมือนกันว่ามันจะอพยพหนีไปแล้ว เมื่อวานก็เห็นอยู่ว่าเศษใบไม้รองรังมันกระจัดกระจายไปหมด ถ้ามันทนอยู่ไม่ได้จริงๆ ฉันคงรู้สึกผิดบาปฝังใจไปอีกนาน แต่เธอจ๋า มันยังอยู่ และรังของมันก็งดงามเรี่ยมเร้จนน่าพิศวง ดอกไม้กวาดเหลืองสดหนานุ่มปูรองแทบมองไม่เห็นพื้นปูน รูปทรงของรังสวยงามไม่ต่างรังนกบนคาคบต้นไม้ ประหลาดใจแท้ว่ามันไปเอาดอกไม้กวาดมาจากไหน เหลียวมองไม้กวาดประจำห้อง โอ...เยินเชียะ
ไอ้นกอั-ปรีย์!
มันประกาศสงครามกับฉันอย่างเป็นทางการแล้วใช่มั้ยเธอ? ถ้าจับมันมาถอนขนทอดกรอบ ต้องชดใช้บาปสักกี่มากน้อยนะ แม่จะจับผัดกระเทียมพริกไทย คลุกข้าวกินให้สาใจเลยเชียว
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เธอจ๋า...ฉันรู้ ฉันจึงพยายามสงบศึก เลี่ยงไม่เผชิญหน้า คิดเสียว่ามันอยู่ส่วนมัน ฉันก็อยู่ส่วนฉัน แม้ฉันต้องรับผิดชอบจ่ายค่าห้องแต่ผู้เดียว แต่ให้มันอีกสองชีวิตร่วมอาศัยด้วยก็ไม่เป็นไร มันไข่ออกมาเมื่อไหร่ค่อยยึดมาทำอาหารแทนค่าห้องก็คงไม่ขาดทุนนัก
เมื่อจำใจยอมแบ่งปันพื้นที่ ฉันก็ต้องทำใจยอมรับผลที่ตามมา นั่นคือเสียงดังหนวกหูน่ารำคาญยามฉันต้องการสมาธิอย่างที่สุด หลายครั้งไอ้เสียงนรกจกเป-รตนั่นมันชวนโมโหจนพานอยากไล่ตะเพิดไปให้พ้นๆ แล้วยกรังมันโยนทิ้งไปนอกระเบียงให้รู้แล้วรู้รอด
แต่นั่นมันก็แค่ความคิดดำมืดในจิตใจส่วนหนึ่งที่ผุดโผล่ขึ้นมายามอารมณ์ฝ่ายต่ำครอบงำ ฉันหาได้กระทำจริงๆ หรอก พอทนไปอีกหน่อย เสียงที่เคยรำคาญก็พานให้ชิน ยิ่งเจ้าตัวเมียอยู่ติดรังทุกวัน เจ้าตัวผู้คอยเทียวเข้าเทียวออก ชะแง้มองใกล้ชิดมันเจ้าตัวเมียก็ไม่ยอมทิ้งรังไปไหน ก่อเกิดความสงสัยในจิตใจไม่น้อย
จนกระทั่งร่วมอาทิตย์ที่มันเฝ้ารังอยู่อย่างนั้น ผู้สามีจิกอาหารมาให้อย่างเคย และเหมือนว่ามันจะพูดคุยกันบางอย่าง อาจจู๋จี๋ตามประสาผัวเมีย หรือถกเรื่องปัญหาระดับชาติฉันก็ไม่อาจรู้ได้ เจ้าความสงสัยก็เริ่มติดหมัด วันนั้นกะว่าเอาให้ชัวร์ ฉันเข้าไปใกล้รังมัน ทำเสียงดังให้มันตกใจ เจ้าตัวผู้บินหนี ส่วนเจ้าตัวเมียเบี่ยงตัวซุกข้างกระถาง แล้วฉันก็เห็น...
ไข่นกสองฟองนอนเด่นอยู่กลางรัง
เธอจ๋า ฉันไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนั้นอย่างไรดี ฉันรู้แค่ว่าฉันตัวสั่นไปหมด เกาะราวตากผ้ามองรังมันนิ่ง ครู่ใหญ่ฉันค่อยๆ ถอยกลับเข้าห้อง ไม่กล้าแม้จะทำเสียงดังรบกวนมันอีก
หลังจากนั้นฉันก็ชอบแอบดูยามเจ้าตัวผู้บินกลับรัง คาบอาหารมาให้เมียมัน พูดคุยจู๋จี๋กันสักพัก แล้วเกาะนิ่งอยู่ริมระเบียงตรงนั้นนานนับชั่วโมง ขณะที่เจ้าตัวเมียก็นอนกกไข่นิ่งอยู่ในรัง ถ้าฉันออกไปทำธุระนอกระเบียงโดยแกล้งไม่สนใจ มันก็จะเกาะอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน หรือถ้าไปก็ไม่ไกลมากหรอก ยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นแหละ ฉันชักจะชอบมันแล้วสิ
เรื่องราวรอบตัว และความเป็นไปของเพื่อนร่วมโลกชนิดอื่นๆ ถ้าตั้งใจมอง เราจะพบมุมน่ารักๆ อย่างนี้เอง ไม่รู้เมื่อไหร่สมาชิกใหม่ของครอบครัวนกจะกะเทาะออกจากไข่ ถึงตอนนั้นระเบียงห้องของฉันคงเจี๊ยวจ๊าวกันพิลึกล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก อีกสักพักฉันก็จะชิน
ถ้ามันฟักออกมาเมื่อไหร่ จะเขียนมาเล่าให้เธอฟังอีก
ระเบียงสกุณา
หญิงสาวจากดาวดวงเดิม
ปลายมกราฯ 2554
ปีนี้ฤดูหนาวยาวนานเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนฉันมั้ย แต่ร่วมเดือนมาแล้วที่ฉันไม่ต้องพึ่งพาเครื่องทำความเย็น ตื่นรับเช้าวันใหม่ก็มีผ้าห่มพันอยู่รอบตัว มันไม่หนาวนักหรอก กำลังอบอุ่นสบายเชียวแหละ และคงไม่ต้องบอกเธอหรอกนะ ว่าฉันชอบแค่ไหน
มีเรื่องน่าตื่นเต้นยินดีจะเล่าให้เธอฟังด้วยล่ะ
ฉันเคยบอกเธอหรือยัง? ว่าระเบียงห้องฉันมีนกพิราบคู่ผัวเมียมาทำรังอยู่ด้วย เปล่า- อย่าได้หลงคิดว่าฉันรักสัตว์จนกางปีกออกต้อนรับพวกมันหน้าบานอะไรขนาดนั้น เรื่องนี้ไม่น่ายินดีเลย ออกจะน่ารำคาญด้วยซ้ำ ฉันเคยคิดจะตะเพิดไล่มันไปตั้งหลายครั้งแล้ว ก็มันชอบส่งเสียงดังหนวกหู ก่อความรำคาญไม่หยุดหย่อน
ใหม่ๆ มันเริ่มต้นด้วยการแวะเวียนมาพลอดรัก ตอนนั้นฉันตื่นเต้นอยู่หรอก ก็แหม นานๆ จะมีอาคันตุกะพิเศษมาเยี่ยมเยียนใกล้ชิดกันขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องยินดีเป็นธรรมดา หลังจากนั้นมันเล่นมาทุกวันเลยนี่สิ ชักจะไม่ธรรมดาแล้ว แต่ฉันยังไม่เอะใจอะไรหรอก นึกว่ามันจะแค่ติดใจสถานที่ติ๊ดชึ่งใหม่เท่านั้นเอง ก็เหมือนคน ที่ชอบเห่ออะไรใหม่ๆ เป็นพักๆ แต่จนแล้วจนรอด เกือบเดือนมันก็ยังไม่เบื่อ ทีนี้ล่ะเริ่มเอะใจ ไปด้อมๆ มองๆ ว่ามันแอบทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวกันรึเปล่า จริงๆ ก็เกรงใจมันอยู่หรอกนะ เหมือนจะไปละล้าบละล้วงเรื่องส่วนตัวของมันอย่างไรไม่รู้ หวั่นไปว่าจะโผล่ไปจ๊ะเอ๋ตอนมันกำลังจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันอยู่ เลยต้องแอบๆ ไปตอนมันไม่อยู่ แล้วก็เห็นจะๆ ตา หลักฐานคาหนังคาเขา มันแอบมาทำรังอยู่ซอกกระถางต้นไม้นั่นเอง ปิดทางระบายน้ำอีกต่างหาก โป๊ะเช๊ะอยู่ตรงสะดือน้ำ ให้ตาย มันเป็นนักหาทำเลที่เยี่ยมยอด!
รังของมันเป็นเศษกิ่งไม้และใบไม้ ปิดพื้นปูนแทบไม่มิด ไม่รู้ว่ามันไปคาบมาจากไหน คาบมาตอนไหน และคาบมาได้อย่างไร รู้แค่ว่า มันขอแบ่งพื้นที่ใช้ประโยชน์โดยไม่ทำเรื่องยื่นขอมาเป็นลายลักษณ์อักษร หรือแม้แต่บอกกล่าวให้เจ้าของสถานที่รับรู้ แบบนี้มันเข้าข่ายลักลอบบุกรุกพื้นที่กันชัดๆ เจ้าของตัวจริงอย่างฉันจึงต้องปกป้องสิทธิ์ของตนเองโดยการใช้มาตรการกระชับพื้นที่ ฉันรดน้ำต้นไม้จนท่วมระเบียงทุกวัน รังมันเปียกแล้วเปียกอีก แต่มันไม่ยักกะไปไหน
มันหน้าด้านหน้าทนจังเลยนะ เธอว่ามั้ย?
อยู่มาอีกหน่อยมันชักเอาใหญ่ ถือว่ายึดระเบียงได้เลยเหิมเกริม คิดขยายฐานที่มั่น วันหนึ่งฉันกลับเข้าห้องตอนค่ำ เจ้าตัวผู้มันเข้ามาเกาะอยู่บนหลังตู้เสื้อผ้า ดู๊ ดูมันทำ มันกะจะยึดห้องฉันทั้งห้องหรือไร ไล่มันแล้วก็ไม่ยอมไป คำว่า ‘หน้าด้าน’ คงไม่พอสำหรับมันแล้วล่ะ ฉันประนีประนอมด้วยการให้มันนอนร่วมห้องด้วยหนึ่งคืน ใจจริงก็นึกนิยมมันอยู่ไม่น้อย รังมันกระจิ๋วหลิว นอนสองตัวเห็นจะขี่กันตาย มันคงสละที่ให้เมียรักซุกกายนอน ส่วนตัวเองหาที่ทางเกาะแค่พอข้ามคืน
แต่ความใจดีก็ใช่เรื่องดี
เจ้านกมันชักเหลิง วันหลังเอาอีก คราวนี้ฉันไม่ยอม เป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ต้องหาไม้มาไล่มันออกไปให้ได้ แต่มันก็ไม่ยอมบินออกนอกระเบียงอยู่ดี ฉันคาดเดาเอาว่าคงเพราะข้างนอกมืดตึดตื๋อ สายตามันอาจจะมองในที่มืดไม่เห็น มันจึงได้แต่บินวนเวียนอยู่ในห้อง พอปิดไฟแล้วเปิดประตูห้องไล่มัน มันก็บินไปเกาะคานบนระเบียงทางเดิน
เห็นอย่างนั้นอดสงสารไม่ได้เหมือนกัน มันเอียงหัวมองซ้ายมองขวา เหมือนไม่รู้จะไปทางไหนดี ฉันต้องรีบปิดประตูห้องไม่อยากมอง ถึงอย่างนั้นก็ยังกังวลว่ามันจะหาทางออกไปสู่ท้องฟ้าเบื้องนอกได้มั้ย ถ้ามันไปด้านหนึ่งจะเป็นประตูสู่ระเบียงอาคาร หรือถ้าไปอีกด้านก็เป็นหน้าต่างระบายลม ไม่ว่ามันจะบินไปทางไหนก็ล้วนมีประตูอิสระภาพรอมันอยู่ หวังว่าแค่ชั่วคืนเท่านั้นที่มันจะหลงวนอยู่กับแสงไฟลวงตา
และก็จริง...
เช้าวันรุ่งขึ้นบนระเบียงมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวระงม เจ้านกตัวผู้ตัวเมียได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว ฉันผงกหัวขึ้นจากเตียงนอน มองไม่เห็นมันหรอก แต่นั่นก็ทำให้ฉันยิ้มได้
หลังจากคืนนั้นฉันคิดว่ามันคงเข็ดหลาบไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามในห้องอีก แต่มันไม่เช่นนั้น วันหนึ่งฉันออกไปทำธุระ กลับเข้าห้องมาก็พบกับกองอุนจิของมันนอนเขียวอื๋ออยู่ในห้อง มันกลับมาแก้แค้นฉัน ให้ตาย! มันเป็นนกที่ไม่มีคุณธรรมประจำใจเอาซะเลย อาฆาตมาดร้าย ไม่รู้จักการให้อภัย มันไม่รู้รึไงว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
ขณะรดน้ำต้นไม้ในเย็นวันนั้นฉันเลยเอาคืนด้วยการสาดน้ำใส่รังมัน ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร!
รุ่งเช้าก่อนออกจากห้องฉันไม่ลืมปิดประตูระเบียงไว้ ไอ้นกเส็งเคร็งตัวนั้นไม่มีวันเข้ามาวางทุ่นระเบิดไว้ในห้องฉันได้อีก ตอนเย็นฉันกลับมาชะเง้อชะแง้ซอกแซกมองไประหว่างช่องกระถาง หวั่นอยู่เหมือนกันว่ามันจะอพยพหนีไปแล้ว เมื่อวานก็เห็นอยู่ว่าเศษใบไม้รองรังมันกระจัดกระจายไปหมด ถ้ามันทนอยู่ไม่ได้จริงๆ ฉันคงรู้สึกผิดบาปฝังใจไปอีกนาน แต่เธอจ๋า มันยังอยู่ และรังของมันก็งดงามเรี่ยมเร้จนน่าพิศวง ดอกไม้กวาดเหลืองสดหนานุ่มปูรองแทบมองไม่เห็นพื้นปูน รูปทรงของรังสวยงามไม่ต่างรังนกบนคาคบต้นไม้ ประหลาดใจแท้ว่ามันไปเอาดอกไม้กวาดมาจากไหน เหลียวมองไม้กวาดประจำห้อง โอ...เยินเชียะ
ไอ้นกอั-ปรีย์!
มันประกาศสงครามกับฉันอย่างเป็นทางการแล้วใช่มั้ยเธอ? ถ้าจับมันมาถอนขนทอดกรอบ ต้องชดใช้บาปสักกี่มากน้อยนะ แม่จะจับผัดกระเทียมพริกไทย คลุกข้าวกินให้สาใจเลยเชียว
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เธอจ๋า...ฉันรู้ ฉันจึงพยายามสงบศึก เลี่ยงไม่เผชิญหน้า คิดเสียว่ามันอยู่ส่วนมัน ฉันก็อยู่ส่วนฉัน แม้ฉันต้องรับผิดชอบจ่ายค่าห้องแต่ผู้เดียว แต่ให้มันอีกสองชีวิตร่วมอาศัยด้วยก็ไม่เป็นไร มันไข่ออกมาเมื่อไหร่ค่อยยึดมาทำอาหารแทนค่าห้องก็คงไม่ขาดทุนนัก
เมื่อจำใจยอมแบ่งปันพื้นที่ ฉันก็ต้องทำใจยอมรับผลที่ตามมา นั่นคือเสียงดังหนวกหูน่ารำคาญยามฉันต้องการสมาธิอย่างที่สุด หลายครั้งไอ้เสียงนรกจกเป-รตนั่นมันชวนโมโหจนพานอยากไล่ตะเพิดไปให้พ้นๆ แล้วยกรังมันโยนทิ้งไปนอกระเบียงให้รู้แล้วรู้รอด
แต่นั่นมันก็แค่ความคิดดำมืดในจิตใจส่วนหนึ่งที่ผุดโผล่ขึ้นมายามอารมณ์ฝ่ายต่ำครอบงำ ฉันหาได้กระทำจริงๆ หรอก พอทนไปอีกหน่อย เสียงที่เคยรำคาญก็พานให้ชิน ยิ่งเจ้าตัวเมียอยู่ติดรังทุกวัน เจ้าตัวผู้คอยเทียวเข้าเทียวออก ชะแง้มองใกล้ชิดมันเจ้าตัวเมียก็ไม่ยอมทิ้งรังไปไหน ก่อเกิดความสงสัยในจิตใจไม่น้อย
จนกระทั่งร่วมอาทิตย์ที่มันเฝ้ารังอยู่อย่างนั้น ผู้สามีจิกอาหารมาให้อย่างเคย และเหมือนว่ามันจะพูดคุยกันบางอย่าง อาจจู๋จี๋ตามประสาผัวเมีย หรือถกเรื่องปัญหาระดับชาติฉันก็ไม่อาจรู้ได้ เจ้าความสงสัยก็เริ่มติดหมัด วันนั้นกะว่าเอาให้ชัวร์ ฉันเข้าไปใกล้รังมัน ทำเสียงดังให้มันตกใจ เจ้าตัวผู้บินหนี ส่วนเจ้าตัวเมียเบี่ยงตัวซุกข้างกระถาง แล้วฉันก็เห็น...
ไข่นกสองฟองนอนเด่นอยู่กลางรัง
เธอจ๋า ฉันไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนั้นอย่างไรดี ฉันรู้แค่ว่าฉันตัวสั่นไปหมด เกาะราวตากผ้ามองรังมันนิ่ง ครู่ใหญ่ฉันค่อยๆ ถอยกลับเข้าห้อง ไม่กล้าแม้จะทำเสียงดังรบกวนมันอีก
หลังจากนั้นฉันก็ชอบแอบดูยามเจ้าตัวผู้บินกลับรัง คาบอาหารมาให้เมียมัน พูดคุยจู๋จี๋กันสักพัก แล้วเกาะนิ่งอยู่ริมระเบียงตรงนั้นนานนับชั่วโมง ขณะที่เจ้าตัวเมียก็นอนกกไข่นิ่งอยู่ในรัง ถ้าฉันออกไปทำธุระนอกระเบียงโดยแกล้งไม่สนใจ มันก็จะเกาะอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน หรือถ้าไปก็ไม่ไกลมากหรอก ยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นแหละ ฉันชักจะชอบมันแล้วสิ
เรื่องราวรอบตัว และความเป็นไปของเพื่อนร่วมโลกชนิดอื่นๆ ถ้าตั้งใจมอง เราจะพบมุมน่ารักๆ อย่างนี้เอง ไม่รู้เมื่อไหร่สมาชิกใหม่ของครอบครัวนกจะกะเทาะออกจากไข่ ถึงตอนนั้นระเบียงห้องของฉันคงเจี๊ยวจ๊าวกันพิลึกล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก อีกสักพักฉันก็จะชิน
ถ้ามันฟักออกมาเมื่อไหร่ จะเขียนมาเล่าให้เธอฟังอีก
ระเบียงสกุณา
หญิงสาวจากดาวดวงเดิม
ปลายมกราฯ 2554
