ยอดปิยมิตรผู้ไม่เคยห่างหายไปจากดวงใจ
จดหมายฉบับแรกในรอบหลายเดือนนี้คงทำให้เธอประหลาดใจไม่น้อย ฉันส่งจดหมายมาด้วยความระลึกถึงอยู่ไม่รู้คลาย ที่ห่างหายไปใช่ว่าฉันจะลืมเธอแล้ว มีเหตุผลร้อยพันล้านแปดอยู่ในนั้น แต่จะมีประโยชน์อันใดที่จะนำมาอธิบายให้เธอฟัง ในเมื่อฉันรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง
เธอที่รัก ฉันใช้ชีวิตเพียงลำพังมาร่วมสองเดือน ชีวิตเดียวดายบนดวงดาวนี้ไม่ยากลำบากและอ้างว้างเกินไปนัก ฉันยังดำรงตนอยู่ในรูปแบบอันเป็นมา ให้เวลากับสิ่งที่รักเหนือสิ่งใด ตัวอักษรของฉันโลดแล่นเริงร่าอยู่ในทุ่งฝันอันสะพรั่งพราว ยังมีสิ่งใดทำให้ดวงใจอิ่มเอิบปลาบปลื้มได้มากกว่านี้อีกหรือ สำหรับนักฝันผู้มั่นฝากฝังตนไว้กับการจดจารอักษร
ที่รักแห่งฉัน ขอเธอจงรู้ แม้ฉันไม่มีถ้อยอักษรถึงเธอในรูปจดหมาย แต่ทุกตัวอักษรที่กลั่นร้อยเรียงจากหนึ่งดวงใจ...ฉันเขียนเพื่อเธอ
ดวงดาวของฉันเข้าฤดูเหน็บหนาว หลายเดือนมานี้อากาศหนาวเย็นแวะเวียนมากี่รอบฉันก็ขี้เกียจจะนับ มาเพียงแวบๆ แล้วจากไป สองสามวันก็แวะมาอีก ฉันชอบจังอากาศหนาว มันทำให้โลกใบน้อยของฉันหมุนช้าลง มันทำให้ดวงตาที่ฉันมองโลกอ่อนโยนขึ้น ในความหนาวเปี่ยมด้วยความอบอุ่น ไม่รู้มันมาจากไหน แต่ฉันรู้ มันมีอยู่
ต้นไม้ริมระเบียงสดใสทุกต้น คงไม่เกี่ยวกับอากาศหนาว อยู่ที่ความใส่ใจของคนดูแลมากกว่า ฉันรดน้ำต้นไม้ทุกวัน รู้สึกดีที่มีพวกมัน มีความสุขที่ได้เห็นมัน ทุกครั้งเมื่อมองพวกมันฉันมองด้วยดวงตาแห่งรัก ฉันคิดว่าพวกมันคงรับรู้ได้ ถึงได้ดูสดใสเบิกบานกันเช่นนั้น
ไม้แขวนสองต้นที่ตอนแรกจะตายมิตายแหล่ ได้รับการประคบประหงมจนผ่านพ้นวิกฤตมาแล้ว เริ่มผลิใบใหม่เขียวสดมาล้อลมหนาว ซากระย้าย้อยของมันยังคาต้น มองดูคราใดก็อดคิดไม่ได้ว่า ในช่วงเวลาเหล่านั้นมันผ่านมาได้อย่างไร มันจะมีความรู้สึกนึกคิดเจ็บปวด ทดท้อ ปล่อยให้ชีวิตตนไหลไปตามยถากรรมบ้างไหม หรือที่มันมีชีวิตจนผลิใบใหม่มาได้นั้น เพราะมันได้ต่อสู้ยื้อยุดชีวิตมาเต็มกำลังของมันแล้ว
จะอย่างไรมันก็ยังมีชีวิต เป็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่เหี่ยวแห้ง ยามขาดน้ำ ขาดอาหาร และเป็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ผลิใบเมื่อมีเรี่ยวแรงให้ผลิ
ฉันหวังจะเป็นเช่นนั้น เป็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่เซาซบเมื่อโอกาสและปัจจัยไม่เอื้ออำนวย แต่ยังเข้มแข็ง รอวันเวลาแตกใบใหม่มาแต้มโลก
ฉันหวังจะเป็นเช่นนั้น
คิดถึงอยู่มิรู้คลาย
หญิงสาวบนดาวสีน้ำเงิน
กลางธันวาฯ 2553
จดหมายฉบับแรกในรอบหลายเดือนนี้คงทำให้เธอประหลาดใจไม่น้อย ฉันส่งจดหมายมาด้วยความระลึกถึงอยู่ไม่รู้คลาย ที่ห่างหายไปใช่ว่าฉันจะลืมเธอแล้ว มีเหตุผลร้อยพันล้านแปดอยู่ในนั้น แต่จะมีประโยชน์อันใดที่จะนำมาอธิบายให้เธอฟัง ในเมื่อฉันรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง
เธอที่รัก ฉันใช้ชีวิตเพียงลำพังมาร่วมสองเดือน ชีวิตเดียวดายบนดวงดาวนี้ไม่ยากลำบากและอ้างว้างเกินไปนัก ฉันยังดำรงตนอยู่ในรูปแบบอันเป็นมา ให้เวลากับสิ่งที่รักเหนือสิ่งใด ตัวอักษรของฉันโลดแล่นเริงร่าอยู่ในทุ่งฝันอันสะพรั่งพราว ยังมีสิ่งใดทำให้ดวงใจอิ่มเอิบปลาบปลื้มได้มากกว่านี้อีกหรือ สำหรับนักฝันผู้มั่นฝากฝังตนไว้กับการจดจารอักษร
ที่รักแห่งฉัน ขอเธอจงรู้ แม้ฉันไม่มีถ้อยอักษรถึงเธอในรูปจดหมาย แต่ทุกตัวอักษรที่กลั่นร้อยเรียงจากหนึ่งดวงใจ...ฉันเขียนเพื่อเธอ
ดวงดาวของฉันเข้าฤดูเหน็บหนาว หลายเดือนมานี้อากาศหนาวเย็นแวะเวียนมากี่รอบฉันก็ขี้เกียจจะนับ มาเพียงแวบๆ แล้วจากไป สองสามวันก็แวะมาอีก ฉันชอบจังอากาศหนาว มันทำให้โลกใบน้อยของฉันหมุนช้าลง มันทำให้ดวงตาที่ฉันมองโลกอ่อนโยนขึ้น ในความหนาวเปี่ยมด้วยความอบอุ่น ไม่รู้มันมาจากไหน แต่ฉันรู้ มันมีอยู่
ต้นไม้ริมระเบียงสดใสทุกต้น คงไม่เกี่ยวกับอากาศหนาว อยู่ที่ความใส่ใจของคนดูแลมากกว่า ฉันรดน้ำต้นไม้ทุกวัน รู้สึกดีที่มีพวกมัน มีความสุขที่ได้เห็นมัน ทุกครั้งเมื่อมองพวกมันฉันมองด้วยดวงตาแห่งรัก ฉันคิดว่าพวกมันคงรับรู้ได้ ถึงได้ดูสดใสเบิกบานกันเช่นนั้น
ไม้แขวนสองต้นที่ตอนแรกจะตายมิตายแหล่ ได้รับการประคบประหงมจนผ่านพ้นวิกฤตมาแล้ว เริ่มผลิใบใหม่เขียวสดมาล้อลมหนาว ซากระย้าย้อยของมันยังคาต้น มองดูคราใดก็อดคิดไม่ได้ว่า ในช่วงเวลาเหล่านั้นมันผ่านมาได้อย่างไร มันจะมีความรู้สึกนึกคิดเจ็บปวด ทดท้อ ปล่อยให้ชีวิตตนไหลไปตามยถากรรมบ้างไหม หรือที่มันมีชีวิตจนผลิใบใหม่มาได้นั้น เพราะมันได้ต่อสู้ยื้อยุดชีวิตมาเต็มกำลังของมันแล้ว
จะอย่างไรมันก็ยังมีชีวิต เป็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่เหี่ยวแห้ง ยามขาดน้ำ ขาดอาหาร และเป็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ผลิใบเมื่อมีเรี่ยวแรงให้ผลิ
ฉันหวังจะเป็นเช่นนั้น เป็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่เซาซบเมื่อโอกาสและปัจจัยไม่เอื้ออำนวย แต่ยังเข้มแข็ง รอวันเวลาแตกใบใหม่มาแต้มโลก
ฉันหวังจะเป็นเช่นนั้น
คิดถึงอยู่มิรู้คลาย
หญิงสาวบนดาวสีน้ำเงิน
กลางธันวาฯ 2553
แสดงความคิดเห็น