ดวงใจแห่งฉัน

สรรพสิ่งในโลกพบพานเพื่อเคลื่อนผ่านแยกจากใช่มั้ย? ไม่มีสองสิ่งใดจะผูกพันเหนียวแน่นจนไม่มีวันแยกห่างจากกัน ฉันตระหนักดีเสมอมา แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆ หัวใจกลับมึนชาไร้ความรู้สึก ใช่ว่าหัวใจฉันจะหยาบกระด้างกับการรับรู้ซึ่งร้อนหนาว ทว่า มันได้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวดจนเกินทานทนแล้ว

ที่รักแห่งฉัน

มีคำกล่าวหนึ่งบอกไว้ ‘ใช้เวลาปัจจุบันให้มีความสุขที่สุด เพื่อว่าวันหนึ่งข้างหน้า เราจะได้ย้อนกลับมาเก็บเกี่ยวผลอันหอมหวานของความสุขนั้น ในความทรงจำที่เราถนอมไว้’

ฉันพยายามทำอย่างนั้นแล้วที่รัก

ฉันพยายามทำให้จิตใจได้หัวเราะเริงร่า สรวลเสเฮฮาอยู่ในอวลอุ่นของพราวรุ้งแห่งความสุขอันอวลหอม ฉันมีความสุขขณะนั้น ฉันเชื่อว่านั่นคือความสุขที่ฉันสัมผัสได้ จับต้องได้จริง

แต่ทำไมกันที่รัก?

เมื่อเกลียวผูกพันระหว่างสองสิ่งคลายคลี่ ความทรงจำดีๆ ที่ฉันเพียรกอบเก็บและเฝ้าถนอม กลับแปรเปลี่ยนเป็นคมมีดกรีดดวงใจให้ร้าวทุรน แว่วเสียงหัวเราะเริงร่า กลายเป็นเสียงบีบเค้นหยาดน้ำตาให้หลั่งริน

คำกล่าวนั้นคือคำโป้ปดหลอกลวงของคนที่ยังหลงเพลิดอยู่ในบ่วงแห่งความสุขใช่หรือไม่?

ถ้าเขาก้าวพ้นจากบ่วงนั้น แล้วถลำลงในบ่อโศกตรม เก็บกินเมล็ดผลโศกาอาดูร แทนเมล็ดผลหอมหวานซ่านใจ เขาจะยังกล่าวถ้อยคำเหล่านั้นออกมามั้ย?

ที่รัก ฉันย่ำเดินอยู่บนรอยทางของกาลเวลา เฝ้านับวันคืนเคลื่อนผ่าน ครั้งหนึ่งฉันหลงคิดไปว่าเวลาเคลื่อนคล้อยหมุนเปลี่ยน นาฬิกาและปฏิทินข้างฝาบอกร่องรอยการเดินทาง

ฉันเพิ่งรู้

เปล่าเลย เวลาไม่ได้เดินทางไปไหน มันยังอยู่ ณ ที่ที่มันเคยอยู่ ไม่ว่าอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต มันก็ยังอยู่ตรงนั้น หาได้ลอยเลื่อนเคลื่อนย้าย เป็นเราเองที่เคลื่อนที่ดุ่มเดินไปข้างหน้า จนไม่อาจย้อนคืนยังจุดเดิม เคยไหมสักขณะจิตหนึ่ง ที่เธอหมุนคว้างกลางทางแยกวกวน ณ จุดนั้นเธอเคยถามตัวเองบ้างไหม เธอมาไกลจากจุดเริ่มต้นไปเท่าใดแล้ว?

ความรู้สึกขณะด่ำดิ่งอยู่ในม่านหมอกแห่งความสุข กับความรู้สึกยามย้อนรำลึกถึงมัน หาใช่ความรู้สึกเดียวกันเลย ยิ่งก้าวไกลไปข้างหน้ามากเท่าใด หนามอันแหลมคมของความทรงจำหอมหวน จะคอยกรีดเฉือนดวงใจให้เป็นแผลเหวอะหวะเพิ่มเท่านั้น

นั่นล่ะเธอที่รัก คือสิ่งที่ความทรงจำกระทำต่อฉัน


ในหมอกม่านความทรงจำ
พฤศจิกาฯ 2554
0 Responses

แสดงความคิดเห็น