เสาร์สวัสดิ์ทั่น

ไม่รู้เน็ตเป็นอะไร ข้าพเจ้าเปิดอะไรไม่ขึ้นเลยเว้นแต่ของ Google ไปไหนไม่ได้เหมือนถูกล่ามโยงเสา ได้แต่ร้องมอ

ตั้งแต่เปลี่ยนมาใช้ gprs ของ true กลับร้ายกว่าเก่า หลังห้าโมงเย็นเปิดได้บ้างไม่ได้บ้าง (ค่อนไปทางไม่ได้)(ของเก่า (one2call)แค่ช้า) ซ้ำยังเพิ่มอาการที่ไม่เคยพบมาก่อนนี่อีก ท่านรู้ราคาของ dtac บ้างไหม? คิด gprs อย่างไร?

วันเสาร์ท่านคงอยู่ที่ทำงาน ไม่ทราบซ่อมคอมพ์หรือยัง แต่น่าจะซ่อมแล้วนะเพราะเดี๋ยวนี้คอมพ์กับออฟฟิศแยกกันไม่ออก ก็หวังให้เป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าจะได้มีท่านมานั่งคุยให้ฟัง

เห็นท่านผลุบศีรษะเขียนอยู่กับบ้านก็ให้รู้สึกดี

ข้าพเจ้าคงฝึกมาผิดทิศผิดทาง เพราะเริ่มจากโพสท์บอร์ดหนอน นั่งเขียนทุกวันทีละตอน มีสหายหนอนคอยเจอะแจะ ข้าพเจ้าเห็นเป็นสนุก เขียนไปเรื่อย ถึงเวลานี้แม้ก้าวพ้นกับดักที่ติดอยู่กับคนอ่าน วูบวาบอยู่กับจำนวนคอมเม้นท์ มั่นใจว่าต่อให้ไม่มีคอมเม้นต์สักหน่อก็ยังเขียนไปได้เรื่อย ๆ โดยไม่รู้สึกรู้สา

แต่ยังติดอยู่กับเขียนแล้วโพสท์ เขียนแล้วโพสท์ ไม่โพสท์บอร์ดโพสท์บล็อกก็ยังดี (ท่าจะโรคจิต)

ทำให้เน็ตเหมือนเป็นองคาพยพชีวิตด้านขีดเขียนของข้าพเจ้า ขาดไปเมื่อไรรู้สึกคล้ายตัวเองเป็นไอ้ทุยร้องมออยู่ชายทุ่ง (ท่านคงเข้าใจไอ้ทุยที่ถึงจะร้องมอ ก็อยากให้เป็นมอมิวสิกของอัสนี-วสันต์นะขะรับ)

การเขียนอยู่กับบ้านโดยไม่โยงใยสัมพันธภาพกับเน็ต เป็นสิ่งข้าพเจ้ายังคิดไม่ออก เคยลองแล้วรู้สึกไม่สนุก เห็นท่านก็ได้แต่ผงกศีรษะหงึก ๆ ชมชอบแต่ไม่อาจกระทำ ปลอบใจตนไปว่าฝึกมาอย่างนี้ก็เขียนไปอย่างนี้ ไม่เป็นไรดอกนา..เขียนให้จบละกัลล์

ขอบคุณชะลอมอักษรไปทิ้งไว้นอกชานขนำ (คิดตอบหลายคราติดที่ต้องเขียนอหังการ์ เวลาจึงสิ้นไป)

โดยเฉพาะคำข้องคาใจเหล่านั้น

ถึงวันนี้ข้าพเจ้ายินยอมทำใจแล้วขอรับ ฝึกมาร่วมสี่ปี ยังมีคำที่ข้าพเจ้าผิด (ทั้งที่ติดปากผิดโดยไม่รู้ และทั้งที่เขียนไม่ถูกจริง ๆ) ตัวอย่างเร็วนี้ก็คือคำ 'พะอีดพะอม' ข้าพเจ้าเขียนเป็น 'ผะอืดผะอม' เขียนโดยมั่นใจ ก็เพราะออกเสียงมาอย่างนี้ ท่านจินได้ช่วยไว้ (ข้าพเจ้าคงจดจำใบหน้าการุณยเมตตาท่านจินไปพร้อมกับคำนี้ เหมือนเช่นจำท่านพร้อมกับคำ 'เล็ดลอด' (ท่านเมตตาไว้ตอนเขียนแม่สไบทอง จำได้ไหม?)

ผิดโดยไม่รู้ยังพอทำเนา แต่ผิดโดยจำมาผิดและมั่นใจว่าถูกนี่สิ..แย่จริง!

ไม่รู้ยังขวนขวายหาให้รู้ แต่คิดว่าถูก มีแต่ผิดไปเรื่อย โดยมากก็จดจำมาจากที่อ่านนั่นแลขะรับ ถึงทุกวันนี้ก็ยังมีบรรณาธิการปล่อยผ่านตัวอักษรผิดพลาดออกสู่สาธารณะ ตัวอย่างคือคำทั้งหมดที่ท่านยกมานั่นแล ฐานะคนอ่านข้าพเจ้าพบ 'พาน' และ 'พาล' ใช้ปนให้สับสนไปหมด ครั้นจะเขียนขึ้นมาจึงไม่รู้ว่าตัวไหนกันแน่ (ความหมายที่ท่านยกมา ใช้ 'พาน' ขอรับ)

เมื่อคิดเดินไปบนหนทางสายนี้จึงต้องเอาใจใส่ให้มาก ไม่สานต่อจุดพร่องที่บางผู้คนซึ่งทำมาหารับทานกับตัวหนังสือเคยก่อไว้

หากเป็นไปได้รบกวนนำทุกคำที่ท่านค้นมาแหมะไว้ที่ขนำด้วยเถิดขอรับ อย่างน้อยได้เก็บไว้เตือนใจ และข้าพเจ้ามั่นใจว่าต้องอีกมีหลายคำที่ข้าพเจ้ายังไม่รู้หรือเข้าใจผิด

ยินยอมทำใจแล้วขอรับ ว่าต่อให้เขียนหนังสือไปอีกสิบปี ยังต้องมีคำที่เขียนผิดอยู่แน่ ๆ (ท่านเชื่อเช่นนี้ไหม?)

ขอแค่เรารู้เปิดใจแก้ตลอดเวลา แลกเปลี่ยนกันไปมา ถึงเป็นกบในกะลา ก็ขอเป็นกบที่ตามองดาว ไม่เป็นกบที่เอาแต่ซุกหัวงุด ๆ

ทักษะต่าง ๆ ที่ถูกปรับปรุงมา ข้าพเจ้าล้วนได้มาจากสหายบนเน็ต กล่าวเช่นนี้ท่านคงเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้น้อยจึงโรคจิต เขียนแล้วโพสท์ เขียนแล้วโพสท์..

มีความสุขกับงานวันนี้ขอรับท่านสายที่เคารพรัก

ดินเดิม

แหะ แหะ จะรีบกินข้าว (เลยเวลากินมาเยอะ เฉือกลืมหุง) ไม่ได้ทวนเลยผิดเพียบ

เจอะแจะ --> เจ๊าะแจ๊ะ
ต้องอีกมี --> ต้องมีอีก