สวัสดีเธอผู้อยู่ในความทรงจำเสมอมา
๔๓ วัน ที่ฉันไม่มีตัวอักษรถึงเธอเลย ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงเมื่อตัวอักษรของฉันห่างหายไป บางทีเธออาจคิดว่าฉันทิ้งขว้างเมื่อความตื่นเต้นที่ฉันเคยมีหมดสิ้นลง
ถ้าเธอกำลังรู้สึกน้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง หรืออะไรก็แล้วแต่สำหรับการขาดหายของจดหมายจากฉัน ขอเธอโปรดรู้ไว้ สำหรับเธอแล้ว คำว่าทิ้งขว้าง ละเลย หรือหลงลืม ไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันเลย เธอยังคงอยู่ ณ ที่หนึ่งที่สวยงามไม่แปรเปลี่ยน
หวังว่า ๔๓ วันที่ผ่านมาเธอคงสบายดีและมีความสุข ส่วนฉันชีวิตยังเรียบเรื่อยไปตามทำนองที่มันเคยเป็นมาและควรจะเป็นไป แต่ก็ยังพอหาความสุขเล็กๆ ในบางจังหวะได้เสมอ เธอคงรู้ดี รอบกายเราล้วนมีความสุขมากมายรายล้อม อยู่ที่เราจะเปิดตาเปิดใจมองมันหรือเปล่า บางครั้งเพียงได้นั่งมองใบไม้พลิ้วไหวในสายลม ก็ทำให้หัวใจสงบสุขได้แล้ว
เธอเคยหรือเปล่า? เคยนั่งนิ่งๆ แล้วมองสรรพสิ่งรอบตัวเคลื่อนไหวไปตามลีลาของมัน อาจเป็นกระดิ่งลมตรงระเบียง หรืออาจเป็นผ้าม่านริมหน้าต่าง
ประหลาดใจมั้ย? ที่สิ่งไม่มีชีวิตจิตใจ เคลื่อนไหวได้ราวมีชีวิตชีวา ใครกันบอกว่ามันไม่มีชีวิต?
โลกนี้ล้วนซุกซ่อนสิ่งมหัศจรรย์ที่เราไม่อาจคาดเดา บางทีในความไม่มีชีวิตนั้น อาจซุกซ่อนบางอย่างที่เกินกว่าคำว่า ชีวิตชีวา
ริ้วมู่ลี่สะบัดตัวเกี่ยวพันกันไปมา คล้ายมันกำลังหยอกล้อเจ๊าะแจ๊ะกันเอง แล้วก็นั่นอีก โมบายเปลือกหอยเสียดสีกันในริ้วลมพัดผ่าน มันกำลังขับขานบทเพลงเริงร่าในท่วงทำนองละเมียดละไม
ใช่แน่หรือ ว่าทั้งหมดนี้ไม่มีชีวิต?
แต่ช่างเถอะ สิ่งเหล่านั้นจะมีชิวิตหรือไร้ชีวิตก็ไม่สำคัญไปกว่า พวกมันทำให้ฉันมีความสุขได้ในบางห้วงยาม เหมือนเพื่อนเริงรื่นยามฉันมีความสุข เหมือนมิตรปลอบประโลมยามฉันหงอยเหงา เหมือนคนคุ้นเคยที่สื่อสายใยว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ใช่ไหมว่าทั้งหมดนั้น คือความผูกพัน?
แค่มีความผูกพัน สิ่งไม่มีชีวิตก็หมือนมีชีวิต สิ่งไร้ค่าก็มีความหมายเกินประมาณ ในนามความผูกพันสรรพสิ่งล้วนเท่าเทียม
เธอกับฉันต่างที่มา ต่างที่ไป แตกต่างในทุกสิ่ง แต่ไม่เคยแตกต่างในความรู้สึก คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร
ในความสุขเล็กๆ ของฉัน ส่วนหนึ่งคือการได้เขียนจดหมายมาหาเธอ ทำนองของความคิดถึงผสานไปกับเส้นเสียงเริงร่าของโมบายเปลือกหอย คลอเคล้าไปกับริ้วมู่ลี่ต้องลม และกระดิ่งลมแกว่งไกว
ฉันมีความสุขในเส้นสายใยผูกพันที่เรามีต่อกัน
รักและคิดถึง
เพื่อนเธอบนดาวสีน้ำเงิน
กลางกรกฎาฯ ๒๕๕๒
๔๓ วัน ที่ฉันไม่มีตัวอักษรถึงเธอเลย ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไงเมื่อตัวอักษรของฉันห่างหายไป บางทีเธออาจคิดว่าฉันทิ้งขว้างเมื่อความตื่นเต้นที่ฉันเคยมีหมดสิ้นลง
ถ้าเธอกำลังรู้สึกน้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง หรืออะไรก็แล้วแต่สำหรับการขาดหายของจดหมายจากฉัน ขอเธอโปรดรู้ไว้ สำหรับเธอแล้ว คำว่าทิ้งขว้าง ละเลย หรือหลงลืม ไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันเลย เธอยังคงอยู่ ณ ที่หนึ่งที่สวยงามไม่แปรเปลี่ยน
หวังว่า ๔๓ วันที่ผ่านมาเธอคงสบายดีและมีความสุข ส่วนฉันชีวิตยังเรียบเรื่อยไปตามทำนองที่มันเคยเป็นมาและควรจะเป็นไป แต่ก็ยังพอหาความสุขเล็กๆ ในบางจังหวะได้เสมอ เธอคงรู้ดี รอบกายเราล้วนมีความสุขมากมายรายล้อม อยู่ที่เราจะเปิดตาเปิดใจมองมันหรือเปล่า บางครั้งเพียงได้นั่งมองใบไม้พลิ้วไหวในสายลม ก็ทำให้หัวใจสงบสุขได้แล้ว
เธอเคยหรือเปล่า? เคยนั่งนิ่งๆ แล้วมองสรรพสิ่งรอบตัวเคลื่อนไหวไปตามลีลาของมัน อาจเป็นกระดิ่งลมตรงระเบียง หรืออาจเป็นผ้าม่านริมหน้าต่าง
ประหลาดใจมั้ย? ที่สิ่งไม่มีชีวิตจิตใจ เคลื่อนไหวได้ราวมีชีวิตชีวา ใครกันบอกว่ามันไม่มีชีวิต?
โลกนี้ล้วนซุกซ่อนสิ่งมหัศจรรย์ที่เราไม่อาจคาดเดา บางทีในความไม่มีชีวิตนั้น อาจซุกซ่อนบางอย่างที่เกินกว่าคำว่า ชีวิตชีวา
ริ้วมู่ลี่สะบัดตัวเกี่ยวพันกันไปมา คล้ายมันกำลังหยอกล้อเจ๊าะแจ๊ะกันเอง แล้วก็นั่นอีก โมบายเปลือกหอยเสียดสีกันในริ้วลมพัดผ่าน มันกำลังขับขานบทเพลงเริงร่าในท่วงทำนองละเมียดละไม
ใช่แน่หรือ ว่าทั้งหมดนี้ไม่มีชีวิต?
แต่ช่างเถอะ สิ่งเหล่านั้นจะมีชิวิตหรือไร้ชีวิตก็ไม่สำคัญไปกว่า พวกมันทำให้ฉันมีความสุขได้ในบางห้วงยาม เหมือนเพื่อนเริงรื่นยามฉันมีความสุข เหมือนมิตรปลอบประโลมยามฉันหงอยเหงา เหมือนคนคุ้นเคยที่สื่อสายใยว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ใช่ไหมว่าทั้งหมดนั้น คือความผูกพัน?
แค่มีความผูกพัน สิ่งไม่มีชีวิตก็หมือนมีชีวิต สิ่งไร้ค่าก็มีความหมายเกินประมาณ ในนามความผูกพันสรรพสิ่งล้วนเท่าเทียม
เธอกับฉันต่างที่มา ต่างที่ไป แตกต่างในทุกสิ่ง แต่ไม่เคยแตกต่างในความรู้สึก คงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร
ในความสุขเล็กๆ ของฉัน ส่วนหนึ่งคือการได้เขียนจดหมายมาหาเธอ ทำนองของความคิดถึงผสานไปกับเส้นเสียงเริงร่าของโมบายเปลือกหอย คลอเคล้าไปกับริ้วมู่ลี่ต้องลม และกระดิ่งลมแกว่งไกว
ฉันมีความสุขในเส้นสายใยผูกพันที่เรามีต่อกัน
รักและคิดถึง
เพื่อนเธอบนดาวสีน้ำเงิน
กลางกรกฎาฯ ๒๕๕๒
-จดหมายจากดาวสีดิน-
มิตรต่างดาวของฉัน
แปลกใจที่เธอจดจำคืนวันที่คล้ายระยะเวลาห่างระหว่างเรา
บางครั้งมิตรภาพเหมือนมีเส้นใยบาง ๆ ของวันเวลาคอยขีดคั่น เป็นขีดคั่นเพื่อเชื่อมต่อหรือแยกจากกันขึ้นกับเราใช้วันเวลานั้นเยี่ยงไร
ช่องว่างเวลาที่บรรจุไว้ด้วยตัวเลขพวกนั้นเธออาจดูคล้ายความว่างเปล่า ด้วยสัญญาณขาดห้วงของการสื่อสารระหว่างกัน การสื่อสารที่ทำให้ไกลคล้ายใกล้แค่วงแขนและสามารถทำให้ใกล้ก็เหมือนไกลสุดขอบดาราจักร
ยอดเยาวมิตรแห่งฉัน
ที่ดวงดาวของฉันกลับมิมีเรื่องเช่นนี้เลย
ที่นี่การสื่อสารมิต่างก้อนกรวดเม็ดทราย การดำรงคงอยู่ของมันไม่ด้อยคุณหรือเลอค่าไปกว่าสิ่งอื่น ๆ
เราอาจไม่ส่งภาษาพูดจาสื่อความรู้สึกนึกคิดแก่กัน แต่เรายังอยู่เคียงข้างกัน เหมือนเนินเขาที่ยืนสงบนิ่งอยู่ด้วยกัน ประดุจต้นหญ้าที่โยกไหวอยู่ในสายลม ทุกต้นยืนอยู่ข้างกันแต่หาได้ส่งเสียงเจรจา บางครั้งการสื่อสารเป็นเพียงสัมผัสแผ่วเบา หลายคราเพียงแค่รู้ว่ายังยืนเคียงข้างกันทำหน้าที่ตนไปด้วยกัน ดุจเสาวิหารที่ยังคงรองรับเพดานและหลังคาไม่เคยห่างจากกัน เท่านั้นเราก็รับรู้ถึงมิตรภาพที่มีให้กัน
สำหรับที่นี่การสื่อสารใช่เพียงภาษาที่มนุษย์คิดค้นขึ้นมาใช้
การสื่อสารของเราเก่าแก่กว่านั้น มีมาก่อนการเยือนของเผ่าพันธุ์ บางครั้งเราใช้สายตา หลายคราเราใช้สัมผัส อีกบางหนเราแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ทั้งหมดล้วนเป็นสารที่สื่อถึงกัน มิตรภาพของที่นี่จึงไม่เคยถูกขีดคั่นด้วยจำนวนวันเวลา เป็นมิตรภาพที่สื่อถึงกันด้วยความอ่อนโยน นอบน้อมถ่อมตน ถ้อยทีถ้อยอาศัย และต่างทำหน้าที่ของตน ขณะสายน้ำเรื่อยไหลหล่อเลี้ยงพืชพันธุ์ หมู่ไม้ก็แผ่กิ่งก้านใบให้แมลงน้อยใหญ่ รับสัมผัสลูบไล้ของสายลมมานำพาละอองเกสรออกเดินทาง ขณะเดียวกัน ก้อนหินดินทรายก็เอื้ออ้อมอกให้แมกไม้ได้พึ่งพาอาศัยซับสายใยแห่งแสงตะวัน
เราล้วนสัมผัสสื่อสารพลังชีวิตของกันและกัน สำหรับที่นี่ทั้งหมดล้วนมีชีวิต มีวิญญาณ สื่อสารกันตลอดเวลา
เราส่งต่อมิตรไมตรีถึงกันด้วยสิ่งเรากระทำ มิใช่ใช้เพียงวาจาที่สรรกล่าว
ใช่จะหมายให้เธอยอมรับหรือทำความเข้าใจความเป็นไปบนโลกที่ฉันอาศัยเลย เพียงอยากบอกเธอว่า..สำหรับฉัน มิตรผู้ห่างไกลด้วยระยะเวลา 43 วันของเธอ มิเคยไกลไปจากเธอเลย แม้ไร้ถ้อยวาจาแต่ขอให้ทราบว่าทุกตัวอักษรของฉันเดินทางไปหาเธออยู่เสมอ
แล้วจะรอคอยการมาเยือนของความสุขเล็ก ๆ จากเธอ
คำนึงหา
กรกฎาฯ มัธยม