อีกวันที่ฉันมาขลุกอยู่ในห้องนี้ ห้องแสนคุ้นเคย คล้ายมันเป็นอีกห้องของฉันไปเสียแล้ว จำไม่ได้ว่าถือกุญแจอีกชุดหนึ่งของห้องนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่จำได้ว่าตั้งแต่นั้นมา ฉันต้องหาเวลามาห้องนี้อาทิตย์ละครั้ง

กับบรรยากาศร่มรื่น สดชื่น สงบเงียบ เย็นสบายด้วยสายลมพัดผ่าน นกน้อยแวะมาร้องเพลงให้ฟังในบางห้วงยาม บ้างจับคู่จู๋จี๋กันเอง บางครั้งอาจเจี๊ยวจ๊าวด้วยประชากรนกที่เกาะกลุ่มกันหลายตัว ทำให้เห็นความมีชีวิตชีวาในมุมเล็กๆ อีกมุมหนึ่ง

ทุกครั้งที่ตั้งใจมายังจุดหมายแห่งนี้ ฉันมักมีโปรแกรมในหัวเสียดิบดี แน่นอนว่ามันก็ไม่พ้นไปจากเขียนนิยาย ไม่ก็อ่านหนังสือ แต่ใครเลยจะรู้ว่าทุกครั้งที่มา ฉันไม่เคยอ่านหนังสือจบเล่ม และเขียนนิยายได้ไม่เคยเกิน 5 หน้ากระดาษ ทั้งที่อยู่ห้องตัวเองท่ามสรรพเสียงสารพันรายล้อม ฉันเคยเขียนได้ถึง 15 หน้าในหนึ่งวัน

อาจเพราะความสดชื่นเกินไป สงบเกินไป เย็นสบายเกินไป หรือรื่นรมย์เกินไปก็ไม่แน่ แต่ถึงกระนั้นฉันก็ยังแวะมาทุกสัปดาห์

เจ้าของห้องเคยบอกว่าช่วงหน้าฝนจะได้ยินเสียงกบเสียงเขียดร้องกันระงม ชวนให้นึกถึงบรรยากาศบ้านทุ่งดีแท้ ฉันอยากลองสัมผัสกลิ่นอายแบบนั้นในซอกมุมของเมืองใหญ่แบบนี้ดูบ้าง จินตนาการได้เลยว่ามันจะเป็นยังไง และทุกครั้งที่คิดความรู้สึกฉันจะฟองฟูเหมือนลูกโป่งที่บวมลมอยู่ภายใน

ฉันเคยอยู่ในห้องนี้ขณะฝนตกหลายครั้ง กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่ขณะนั้นฉันอยู่คนเดียว และแน่นอนว่าฉันจะหยุดทุกกิจกรรมเพื่อไปนั่งมองสายฝนอยู่ตรงประตูริมระเบียง ริ้วฝนหล่นลงเป็นม่านไม่ขาดสาย ตกลงกระทบหลังคาคล้ายเสียงดนตรีในดินแดนลี้ลับที่มีเพียงศานติสุขเท่านั้นสำหรับผู้เหยียบย่างเข้าไปคอยกล่อมประโลม

ละอองฝนที่ผ่านเข้ามาห้อมล้อมรอบกาย คล้ายเพื่อนเก่าโอบกอดด้วยอ้อมแขนคุ้นเคย

ครั้งหนึ่งฉันเคยอยู่ในห้องนี้กับเจ้าของห้องในวันที่ฝนโปรยปรายช่วงเย็นโพล้เพล้ พระอาทิตย์จวนเจียนจะลับขอบฟ้าเต็มที ฉันมองไม่เห็นขอบฟ้าหรอก ในเมืองใหญ่ที่มีตึกสูงเสียดฟ้ารายล้อมอยู่แบบนี้ จะมีช่องว่างพอให้เห็นขอบฟ้าได้อย่างไร แต่แสงสว่างรำไรรอบกายขณะนั้นทำให้คาดเดาห้วงเวลาได้ไม่ยากนัก

กับสายฝนที่สาดซ่าอยู่เบื้องนอก และเสียงเพลงสบายๆ ที่คลออยู่ในห้องท่ามกลางแสงนีออนสว่างจ้า กับกลิ่นหอมกรุ่นของมาม่าร้อนๆ เสียงพูดคุยบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่มาพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเราสองคน มันไม่ใช่สิ่งดียิ่งใหญ่อะไรในชีวิต แต่มันเป็นสิ่งดีเล็กๆ ที่ทำให้ห้วงความทรงจำขณะหนึ่งมีค่าเกินประมาณ

มีคนไม่กี่คนในโลกกว้างใหญ่นี้ที่เรายินดีสื่อสารด้วยหัวใจ หนึ่งในไม่กี่คนของฉันมีเธอรวมอยู่ด้วย เจ้าของพักหมายเลข 304 ห้าปีกว่าในความสัมพันธ์ของเราฉันไม่อาจบอกได้ว่าแสนสั้นหรือยาวนาน เหนียวแน่นหรือเปราะบาง แต่หากไม่นับคนในครอบครัว เธอคือคนแรกที่ฉันจะนึกถึงเมื่อไม่สบายใจ ถ้านั่นหมายความว่าเธอเป็นคนพิเศษของฉัน ก็ไม่มีเหตุผลใดที่ฉันจะปฏิเสธ

ฟ้าครึ้มมาอีกแล้ว อีกไม่นานฝนคงตก แม้ฉันจะยังไม่ได้ยินเสียงกบเสียงเขียดร้องกันระงมอย่างที่เธอเคยบอก แต่ยามฝนตกอากาศเย็นแบบนี้ได้นึกถึงเรื่องอุ่นหัวใจก็ดีไม่น้อย


ด้วยรัก
ห้องพัก 304 ประชาสงเคราะห์ 23
07/09/52