๏ แว่วคำจำนรรจ์มาจากสาส์น
ให้ไหวหวานซ่านซึ้งรำพึงหา
ถ้อยกระซิบสายลมที่พรมพา
รู้ไหมว่าอกอรอาวรณ์อาลัย

ยามยากไร้คู่เรียงมาเคียงชิด
ล้านความคิดถ้วนสดับยังขับไข
เพียงแค่พรากจากกันมิทันไร
ทั้งดวงใจร้าวรานสะท้านทรวง

นั่งชมดาวพราวพริบระยิบผ่อง
งามละอองทั้งแดนดินถึงถิ่นสรวง
แต่ดาวดื่นหมื่นดาวพราวแสงยวง
รึจะอาจบั่นบ่วงห่วงอาวรณ์

ณ ราตรีหยาดน้ำค้างพร่างเรียวหญ้า
ดั่งน้ำตาอกน้องนองสะท้อน
สะท้านใจไหวหวั่นจนสั่นคลอน
มิอาจนอนข่มตาสักราตรี

ด้วยดวงใจทั้งดวงยังห่วงหา
ดื่นดาราเด่นประจักษ์เป็นสักขี
สานถ้อยความอุ่นไอในไมตรี
ตอบคนดีเว้าวอนตามกลอนคำ

มั่นหมายรักปักจิตไม่คิดหน่าย
ถึงนิราศห่างหายหลายคืนค่ำ
ย้ำสลักรักน้องดั่งจองจำ
แม้นชอกช้ำก็มั่นภักดิ์สลักรึง

เคยร้อยสร้อยเก็จวลีมาพลีมอบ
ถ้อยความกอปรถ้วนจิตแห่งคิดถึง
หวานอักษรพจนายังตราตรึง
ทุกเสี้ยวซึ้งส่วนความหวามอุ่นไอ

นาฏะอักษรานี้แด่พี่ท่าน
จะวันวารวันนี้หรือวันไหน
จะร้อยสร้อยเก็จวลีมาลีใจ
เป็นมาลัยคล้องขวัญนิรันดร...