๏ งามพิศุทธ์ดุจดอกไม้เจ้าฉายโฉม
ลูบประโลมลวงใจให้ไหวหวาม
หมื่นพันพจน์บทกวีคลี่นิยาม
มิเทียมงามทรามสวาทนารถอนงค์

ยามเจ้ายิ้มพริ้มละไมในวงพักตร์
เพ็ญรูปลักษณ์เพลินจิตพิศวง
ละมุนเนื้อเนตรทรายพรายประจง
โอ้อ่าองค์งามพร้อมละม่อมสะอางค์

ดุจไม้งามทรามสง่าในป่าเขา
เจ้างามเงาเพราพริ้มเมื่อริมสาง
แย้มกลิ่นกรุ่นละมุนหอมถนอมนาง
กลีบอ่อนบางภมรกล่อมถนอมนวล

ให้เจ้าชูช่อสวยด้วยศรีเจ้า
ประโลมเล้าโลกชื่นดื่นหอมหวน
ขจรกลิ่นขจายกรุ่น อุ่นอวล
แย้มยวนโสภา สง่างาม

ให้เจ้าชมโลกกว้างอย่างใจฝัน
ผ่านคืนวันสวยใสไร้ไหน่หนาม
เป็นไม้ดอกเติบกล้าใต้ฟ้าคราม
งดงามคู่หล้าจนราโรย

อนิจจา เจ้าเติบกล้าในป่าปูน
แวดล้อมบริบูรณ์ 'ผู้หิวโหย'
ภมร ภู่ ภุมริน ร่อนบินโบย
ชอนสายลมชายโชยมาชมนวล

มิทันแย้มกลีบเจ้าก็เยินยับ
สิ้นน้ำหวานรานลับไม่กลับหวน
เสื่อมทุกสิ่งทุกอย่าง เสื่อมทั้งมวล
กลีบนวลกร่อนค่า...เจ้าราโรย...

OOO


ขอบคุณปรับแก้โดย ธุลีดิน