ณ ที่นั้นมีดาวเหนือ
โดย วาณิช จรุงกิจอนันต์

แม้นดาวเหนือยังส่องทางเป็นกำลังใจ อีกไม่นานคนไกลคงได้กลับไปจูบดินผืนเดิม

วาณิช จรุงกิจอนันต์ เป็นนามปากกาที่เพื่อนคนหนึ่งเคยแนะนำให้อ่าน ไม่แน่ใจว่าเรื่องที่แนะนำนั้นคือเรื่องนี้ หรือเรื่อง ‘ซอยเดียวกัน’ กันแน่ แต่ก็บอกได้ว่าเป็นนามปากกาที่ถูกแนะนำมา อีกทั้งเมื่อคุยกับเพื่อนนักอ่านแดนไกลท่านหนึ่ง บอกเล่าถึงรายชื่อหนังสือที่รออ่าน เธอหยิบยกนามปากกานี้มาพูดในทำนองว่า “คุณวานิช เป็นนักเขียนชายที่เขียนเรื่องรักได้ละเมียดละไมท่านหนึ่ง” อื้ม เป็นคำชื่นชมที่ทำให้ใจสั่น ด้วยว่าเราเองก็ถูกจริตกับเรื่องรักละเมียดละไมใช่หยอก

ณ ที่นั้นมีดาวเหนือ จึงได้เปิดหน้าแรก ใช้เวลาอ่านอยู่นาน เพราะอ่านๆ วางๆ ใช่ว่าไม่สนุก กลับกัน เรื่องชวนติดตาม อยากรู้บทสรุปของ อาสา ครูเพลง และ เรืองดาว หญิงสาวผู้ใฝ่ฝันจะเป็นนักร้องดังเพื่อชื่อเสียงเงินทอง ยกฐานะครอบครัวให้อยู่ดีมีสุข

สำนวนภาษากรุ่นๆ ในอารมณ์ให้ต้องละเลียดซึมซับ ค่อยอ่านไปทีละหน้า ทบหน้า ไม่เร่งร้อน

ทว่า บางคาบบางคราก็อยากปิดฉับ วางทิ้งไว้ตรงนั้น แล้วทำเป็นลืมๆ ไปว่าได้หยิบเรื่องนี้มาอ่าน หากเมื่อพยายามคิด บอกตัวเอง ตัวละครในเรื่องก็ปุถุชนธรรมดา คิดผิดทำพลาด มีความทะเยอทะยานในหัวใจ มีข้ออ้างไว้ปลอบประโลมใจเพื่อให้รู้สึกว่าที่ทำ ดีแล้ว ถูกแล้ว เรื่องเหล่านี้เลี่ยงไม่พ้นกับความเป็นมนุษย์ที่ยังต้องดิ้นรน คิดได้อย่างนี้ก็มีใจอ่านไปได้ด้วยอารมณ์ไม่ต่างจากเดิม

และจบแบบ...อิ่มอุ่น แม้จะยังรู้สึกว่าไม่สุด.