‘น็อนจัง’ เดินทางเฉียดพันกิโลเมตรจากทะเลสาบสงขลามาถึงห้องพัก 510 ดินแดง เมื่อวันที่ 19 กันยายน 2552 เวลา 22.45 น. ด้วยเมตตาจิตจากกัลยาณมิตรนาม ‘ธุลีดิน’
วินาทีแรกทีสบตากับ ‘น็อนจัง’ คงมิอาจกล่าวความรู้สึกออกมาเป็นตัวอักษรได้ทั้งหมด นอกจากจะบอกว่าทุกความรู้สึกแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกระจ่าง
ฉันใช้เวลาทำความรู้จักกับ ‘เด็กหญิงน็อนจัง’ และ ‘ค็อง’ ลูกสุนัขจิ้งจอกเพื่อนใหม่ของเธอไม่นาน มิตรภาพงดงามทำให้ฉันซึมซับโลกบริสุทธิ์อีกใบ แท้จริงมันเป็นโลกที่ฉันเคยมีเมื่อในอดีต แต่ฉันทอดทิ้งมันมาจนไม่อาจย้อนเวลากลับไปนับได้ว่านานแค่ไหนกัน ที่ฉันหลงลืม และปล่อยให้สิ่งดีๆ เหล่านั้นหลุดลอยไปจากชีวิต
ทุ่งหญ้าเขียวไสวกับทุ่งนาเหลืองอร่าม คงให้ความรู้สึกไม่ต่างกันนักกับผู้เฝ้าสัมผัสกลิ่นอาย สิ่งที่ธรรมชาติเอื้อเฟื้อผู้อิงแอบคือ สุข สงบ และปลอดโปร่ง ความไร้เดียงสาแห่งวัยเยาว์คล้ายภาพงดงามของหมู่ผีเสื้อในทุ่งดอกไม้ สดใส และเริงร่า ไม่ว่ามองจากมุมไหนล้วนทำให้หัวใจอ่อนละมุน แม้คนที่หัวใจแข็งกระด้างดุจหินผา เชื่อแน่ว่ายังมีบางซอกมุมให้ความละมุนนั้นคลี่คลุมใจ ถึงเจ้าตัวจะปฏิเสธ แต่ใครเลยจะรู้ บางครั้งมนุษย์ก็หาได้พูดในสิ่งที่ตรงกับใจ
มิตรภาพงดงามทุกที่ที่มันผลิบานและดำรงอยู่ เพราะมันเกิดมาจากมือที่พร้อมสำหรับการให้ และได้รับการเอาใจใส่จากดวงใจบริสุทธิ์
‘น็อนจัง’ บอกให้ฉันรู้ว่า ‘มิตรภาพเกิดขึ้นง่ายดาย’ แค่รู้จักคำว่า ‘ให้’ เหมือนความจริงใจที่เธอให้ ‘ค็อง’ เหมือนความไว้เนื้อเชื่อใจที่ ‘ค็อง’ ให้เธอ และเหมือน...หนังสือดีๆ ที่ ‘กัลยามิตร’ ให้ฉัน รวมทั้งเหมือนหนังสือดีๆ เล่มเดียวกันนี้ที่ฉันจะให้มันเดินทางต่อไปเพื่อบอกเล่าเรื่องราวงดงามผ่านตัวอักษรให้คนอีกมากมายได้รับรู้
‘น็อนจัง’ เดินทางจากห้องพัก 510 เมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2552 สู่แฟลตเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเด็กสาวร่าเริงผู้รักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุขกับการได้ทำความรู้จักกับ ‘น็อนจัง’ และ ‘ค็อง’ ลูกสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย
สายลม
ห้องเช่า 510 ดินแดง
วินาทีแรกทีสบตากับ ‘น็อนจัง’ คงมิอาจกล่าวความรู้สึกออกมาเป็นตัวอักษรได้ทั้งหมด นอกจากจะบอกว่าทุกความรู้สึกแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกระจ่าง
ฉันใช้เวลาทำความรู้จักกับ ‘เด็กหญิงน็อนจัง’ และ ‘ค็อง’ ลูกสุนัขจิ้งจอกเพื่อนใหม่ของเธอไม่นาน มิตรภาพงดงามทำให้ฉันซึมซับโลกบริสุทธิ์อีกใบ แท้จริงมันเป็นโลกที่ฉันเคยมีเมื่อในอดีต แต่ฉันทอดทิ้งมันมาจนไม่อาจย้อนเวลากลับไปนับได้ว่านานแค่ไหนกัน ที่ฉันหลงลืม และปล่อยให้สิ่งดีๆ เหล่านั้นหลุดลอยไปจากชีวิต
ทุ่งหญ้าเขียวไสวกับทุ่งนาเหลืองอร่าม คงให้ความรู้สึกไม่ต่างกันนักกับผู้เฝ้าสัมผัสกลิ่นอาย สิ่งที่ธรรมชาติเอื้อเฟื้อผู้อิงแอบคือ สุข สงบ และปลอดโปร่ง ความไร้เดียงสาแห่งวัยเยาว์คล้ายภาพงดงามของหมู่ผีเสื้อในทุ่งดอกไม้ สดใส และเริงร่า ไม่ว่ามองจากมุมไหนล้วนทำให้หัวใจอ่อนละมุน แม้คนที่หัวใจแข็งกระด้างดุจหินผา เชื่อแน่ว่ายังมีบางซอกมุมให้ความละมุนนั้นคลี่คลุมใจ ถึงเจ้าตัวจะปฏิเสธ แต่ใครเลยจะรู้ บางครั้งมนุษย์ก็หาได้พูดในสิ่งที่ตรงกับใจ
มิตรภาพงดงามทุกที่ที่มันผลิบานและดำรงอยู่ เพราะมันเกิดมาจากมือที่พร้อมสำหรับการให้ และได้รับการเอาใจใส่จากดวงใจบริสุทธิ์
‘น็อนจัง’ บอกให้ฉันรู้ว่า ‘มิตรภาพเกิดขึ้นง่ายดาย’ แค่รู้จักคำว่า ‘ให้’ เหมือนความจริงใจที่เธอให้ ‘ค็อง’ เหมือนความไว้เนื้อเชื่อใจที่ ‘ค็อง’ ให้เธอ และเหมือน...หนังสือดีๆ ที่ ‘กัลยามิตร’ ให้ฉัน รวมทั้งเหมือนหนังสือดีๆ เล่มเดียวกันนี้ที่ฉันจะให้มันเดินทางต่อไปเพื่อบอกเล่าเรื่องราวงดงามผ่านตัวอักษรให้คนอีกมากมายได้รับรู้
‘น็อนจัง’ เดินทางจากห้องพัก 510 เมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2552 สู่แฟลตเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเด็กสาวร่าเริงผู้รักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุขกับการได้ทำความรู้จักกับ ‘น็อนจัง’ และ ‘ค็อง’ ลูกสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย
สายลม
ห้องเช่า 510 ดินแดง
@ หนังสือเดินทาง : น็อนจัง
ดีใจจริง น็อนจังออกเดินทางแล้ว
ข้าพเจ้าเอาลิ้งก์ไปใส่ในหนังสือเดินทางนะ
อ่านน็อนจังแล้วท่านลองชายตาแลเหล่าวรรณกรรมเยาวชนรางวัลต่าง ๆ ของบ้านเราเถิด เห็นแล้วหายข้องใจเลยว่าทำไมทิศทางงานเขียนของบ้านเราจึงตุัปัดตุเป๋อย่างที่เห็น (คณะกรรมการล้วนทรงคุณวุฒิ แต่ข้าพเจ้าสงสัยว่าพวกท่านมีปัญหาวุฒิภาวะการอ่าน)
ขอบคุณท่าน ขอบคุณที่ทำให้ความหวังน้อย ๆ อยากเห็นหนังสือน้อยท่องโลกไม่ต้องเป็นหมันอย่างใจที่หวั่น ๆ หวั่น ๆ อยู่ว่าที่สุด
แล้วน็อนจังคงหายลับเข้ากลีบเมฆด้วยความที่เอาใจใส่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้ในบ้านเรายังไม่เติบโตในหัวใจผู้คนสักเท่าไร
จะอย่างไรก็ยังหวัง คิดไว้ว่าหากน็อนจังเดินทางได้สักห้าท่านก็สมใจแล้ว จากนั้นทำการปล่อยเล่มต่อไป ดีไหม?
คารวะ
เล่นกันอย่างนี้เลยรึ?
อืมม์..ปล่อยไปทางท่านพุ่มคงจะต้องแนววาวหวิวหน่อย ๆ
อรุณสวัสดิ์วันทำงานทั่น
ไม่ใช่ตื่นแต่เช้าดอกนะ น้องฝนมาปลุกอีกแย้ว (นี่ก็กำลังกระหน่ำหลังคา) อีกแค่วันกะคืนคงท่วมแล้วล่ะ
จะลองใช้แว่บเช้าเขียน 'กาลฯ' สักหน่อยเผื่อได้มาอีกสักนิด แล้วจะกลับมานะทั่น
ทำงานให้สนุกขอรับ
คารวะ
แหะ ตาลาย วาวหวิว --> วาบหวิว
'หวั่น ๆ อยู่ว่าที่สุดแล้วน็อนจังคงหายลับเข้ากลีบเมฆด้วยความที่เอาใจใส่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้ในบ้านเรายังไม่เติบโตในหัวใจผู้คนสักเท่าไร'
หมายความว่าไงกันทั่น? คิดว่าข้าพเจ้าจะมุบมิบเก็บน็อนจังไว้กับตัวรึ? ดูถูกน้ำใจกันเกิดไปแระ งอลล์นะ ฮึ!
ท่านอ้ายพุ่มฯ ใครบอกว่า'เล่น'เจ้าคะ?'จริงจัง'เจ้าค่ะ
ทุกเรื่องราว จริงจังเสมอ..
ท่านเป็นคนมองโลกในแง่งอนหรือ?
ข้าพเจ้าหาใช่คนมองโลกในแง่งอนหรอก
แต่ท่านนั่นแหละทำให้ข้าพเจ้ามีแง่งอน
เอ่..มีคำไหน? บรรทัดไหน? หรือบริบทใด? ทำให้ท่านตีความว่าข้าพเจ้าหยาบใจคิดไปว่าท่านจะมุบมิบเก็บไว้กับตัวหรือขอรับ?
ท่านเห็นคำ 'ที่สุดแล้ว' ใช่ไหม? นั่นพอจะแปลได้ไหม ไม่ว่าน็อนจังจะเดินทางไปได้ไกลเพียงไร ที่สุดแล้วก็คงหายลับไป ซึ่งข้าพเจ้าคาดหมายไว้ว่าได้รับบันทึกจากห้าท่านที่พบน็อนจังก็พอสุขแล้ว
เอาใจใส่สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นยังหมายได้ว่ารับเป็นภาระโผล่มารายงานความรู้สึกที่อ่านและแจ้งให้ต้นทาง (และสมาชิกผู้ส่งต่อทั้งมวล) รู้ว่าขณะนี้หนังสือได้เดินทางไปถึงไหนแล้ว และส่งต่อให้ใครหรือวางทิ้งไว้ที่ไหน (อย่างน้อยคนที่บังเอิญอยู่ใกล้อาจเร่งไปคว้ามา ท่านเปิดดูใน bookcross.com เถอะสนุกมาก!) บางท่านอาจเห็นไม่ใช่เรื่องสำคัญเร่งด่วนอันใด ผลัดไว้ก่อนจนลืม เหตุเช่นนี้ก็จะทำให้น็อนจังหายไป
ดีใจที่ท่านงอลล์ขะรับ
คารวะ
'ขอบคุณที่ทำให้ความหวังน้อย ๆ อยากเห็นหนังสือน้อยท่องโลกไม่ต้องเป็นหมันอย่างใจที่หวั่น ๆ หวั่น ๆ อยู่ว่าที่สุดแล้วน็อนจังคงหายลับเข้ากลีบเมฆ'
นี่แหละ ประโยคนี้แหละ รู้หรอกว่าท่านหาได้คิดอะไร ข้าพเจ้าแค่แกล้งรวนท่านเล่นเท่านั้นเอง อารมณ์เดียวกับอ้ายพุ่มฯเลย...หมั่นไส้!