สหายที่รักยิ่ง

ฤดูหนาวมาเยือนดาวสีน้ำเงินอย่างเป็นทางการแล้ว ไม่ใช่แค่ผ่านมาชิมลางเหมือนอย่างคราวก่อน อากาศหนาวทำให้โรคขี้เกียจกำเริบ แถมโรคกลัวน้ำยังสำแดงอาการแทรกซ้อนเข้าอีก ฉันต้องกลั้นใจวิ่งผ่านฝักบัววันละหน เสร็จแล้วก็มานั่งคางสั่นฮักๆ กอดผ้าห่มอยู่บนเตียง หลังๆ มานี้ ก่อนออกไปทำงานเพื่อนร่วมห้องจึงมักหันมาสั่ง “อย่าลืมอาบน้ำล่ะ” แต่ทีตัวเองแปรงฟันอย่างเดียวตะลอนไปได้ถึงไหนต่อไหน ไม่เห็นว่าอะไรสักคำ

เพื่อนต่างดาวจ๋า ถึงฉันไม่ค่อยอาบน้ำเธอก็อย่าหาว่าฉันซกมกนะ ฉันเพียงคิดว่า ฤดูหนาวบางทีเราอาจช่วยดวงดาวของเราประหยัดน้ำประปาได้มากขึ้น

สามสี่วันก่อน สหายคนหนึ่งโทรมาชวนไปออกกำลังกายแต่เช้า ด้วยเหตุผล ‘ฟิตร่างกายสู้ลมหนาว’ ฉันว่าก็เข้าท่าดี จึงรีบแจ้นไปตั้งแต่ไก่โห่ (อ้อ...เธอคงไม่รู้ว่าเมื่อก่อนไก่บ้านฉันมันชอบโห่ตอนสาย แต่เดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนนิสัยมาโห่เร็วขึ้นหน่อยนึงแล้วล่ะ) นึกดูเล่นๆ ก็ไม่อาจจำได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้ออกไปจ็อกกิ้งตอนเช้าแบบนี้ แค่ได้เดินดูอะไรไปเรื่อยๆ กลับพบว่าร่างกายสดชื่นขึ้นมากมาย

ถึงเวลาวิ่งเข้าจริงๆ ฉันวิ่งไปตามทางวิ่งได้รอบเดียวก็ต้องหยุดนั่งหอบหายใจแฮ่กๆ หมดแรงลิ้นห้อย คนชวนยังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งปร๋อรอบแล้วรอบเล่า สักพักถึงได้ตามมาสมทบที่ลานออกกำลังกายกลางแจ้ง มีทั้งเด็ก วัยรุ่น หนุ่มสาว และผู้สูงวัยชุลมุนกันอยู่มุมนี้ไม่ต่ำกว่า 20 คน

เราสลับกันเล่นเครื่องเล่นจนฉันเหนื่อยหอบ เหงื่อหยดติ๋งๆ อีกรอบ คุณป้าท่านหนึ่ง ผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะ ตอนเราไปถึงท่านก็วิ่งอยู่แล้ว ถึงตอนฉันพักเหนื่อยรอบสองท่านก็ยังวิ่งไม่หยุด เจ้าเพื่อนตัวดีมาสะกิดให้ดู แม้ปากมันจะพูดชื่นชมท่านยังไง แต่ฉันรู้ว่าลูกตามันกำลังถากถางฉันอยู่

‘ไงล่ะ เป็นสาวเป็นแส้ สู้คนแก่ก็ไม่ได้’

นั่นคือความคิดที่มันบอกฉันทางสายตา อย่างฉันหรือจะยอม ยิ่งคุณป้าเลิกวิ่ง เดินผ่านหน้าฉันไปในระยะไม่ถึงสองเมตร ผิวหน้างี้ตึงเปรี๊ยะ เช้งกว่าหน้าฉันอีก พลันคิดว่านั่นคือข้อดีของการออกกำลังกาย

ลูกฮึดที่โดนถากถางทางสายตา ผสานนิสัยรักสวยรักงามซึ่งมีอยู่เต็มพิกัดในตัว ไฟปรารถนาที่จะมีหน้าเด้งหุ่นเช้งกระเด๊ะเป็นสาวหมื่นปีอย่างคุณป้าท่านลุกฮือ หายเหนื่อยฉันจึงโชว์ออฟ กระหน่ำเล่นเครื่องเล่นทุกอย่างที่ขวางหน้าอย่างละร้อยครั้ง ตบท้ายด้วยซิตอัพแถมอีก 50 ที

ผลเป็นยังไงล่ะ?!

เช้าวันถัดมาร้าวไปทั้งตัว ได้แต่นอนแข็งอยู่บนเตียง ขยับตัวแต่ละทีน้ำตาแทบร่วง นอนดูรายการตลกจะขำก็ไม่ออก หัวเราะก็ไม่ได้ ทรมาทรกรรม

นั่นคือผลของการไม่รู้จักประมาณตน เจอเอาคราวนี้ฉันบรรลุสัจธรรมเลยล่ะ

ต้องนอนพักร่างกายอยู่สองวัน อาการร้าว ขัดยอกถึงได้ทุเลา แต่เช้าวันที่สามฉันก็ต้องปฏิเสธไม่ไปออกกำลังกายอีกครั้ง เมื่อฤดูผู้หญิงดันผ่ามากลางฤดูหนาวจะให้ทำไงได้ งานมันเข้าซะแล้ว หาหนังสือมานั่งอานเล่นแก้เซ็งตรงระเบียง จึงเพิ่งสังเกตว่าเสาอากาศรับส่งสัญญาณโทรทัศน์ที่อยู่ตรงข้ามระเบียง มีนกมาเกาะส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันนับสิบตัว แทนที่จะได้อ่านหนังสือเช้าวันนั้นฉันเลยนั่งฟังเสียงนกจนเพลิน

ไม่รู้ป่านนี้ดาวของเธอกำลังอยู่ในฤดูไหน แต่ไม่ว่าจะยังไงก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยระวังจะไม่สบาย


ห่วงใยเสมอ
มิตรของเธอ
ดาวสีน้ำเงิน ฤดูหนาว 2552