ยอดปิยมิตร
อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันป่วย ปวดท้องตั้งหลายวัน หวั่นอยู่ว่าจะเป็นไส้ติ่งอักเสบ ไม่อยากขึ้นเขียงไปนอนเปิดพุงให้หมอเชือดเลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพราะมันเป็นแค่อาการของโรคกระเพาะกำเริบ เล่นเอานอนไม่หลับไปตั้งสองคืนแน่ะ
ชีวิตนกน้อยในป่าคอนกรีตกว้างใหญ่ไพศาล ยามเจ็บป่วยยากจะหันหน้าหาคนพึ่งพิง โชคดีที่ฉันมีพี่สาวอยู่ใกล้ กับเพื่อนจริงใจอีกคนสองคน พอให้อุ่นใจได้ว่าไม่เดียวดาย
เป็นเรื่องธรรมดาที่เมื่อไม่สบายใจก็อยากให้ใครสักคนมาอยู่ใกล้ๆ ใครคนนั้นที่เราจะวางใจและเชื่อมั่นเขาได้เสมอ เที่ยงคืนฉันหอบเสื้อผ้าไปนอนกับพี่สาว บอกเล่าความกังวล แค่รุ่งเช้าข่าวสารของฉันก็แพร่สะพัดไปถึงพี่น้องทุกคน ฉันนับถือการทำหน้าที่เป็นหอกระจายข่าวของเธอที่สุด เธอปฏิบัติหน้าที่ได้เฉียบขาดมาก ความเป็นห่วงเป็นใยหลั่งไหลมาสู่ฉันตลอดช่วงเช้าวันนั้น เริ่มจากแม่ ตามด้วยพี่ชายคนอื่นๆ กำลังใจดีความเจ็บป่วยก็ดูเหมือนจะทุเลาเบาบาง
เมื่อไปหาหมอและรู้ถึงสาเหตุของอาการปวด ก็เป็นพี่สาวอีกนั่นแหละที่รับข่าวจากฉันไปกระจายต่อ จากคำปลอบประโลมท่วมท้นเมื่อคราแรก เปลี่ยนเป็นตำหนิติเตียน ก็เรื่องละเลยสุขภาพของตัวเองเสมอมาอีกแหละ นอกจากติ นอกจากเตียนแล้ว ยังบังคับให้ปรับปรุงวัตรปฏิบัติในแต่ละวันใหม่เสียทั้งหมด เริ่มต้นด้วยการเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม ให้ตายเถอะสหายรัก ฉันไม่ได้อยู่ในป่าในเขาอย่างพวกเขานี่ จะได้มุดมุ้งเสียตั้งแต่เวลานั้น
สองทุ่ม ราตรีเพิ่งตื่นจากหลับใหล และผีเสื้อผู้หลงแสงสีอย่างฉันเพิ่งเริ่มสยายปีก แหม... ผีเสื้อผู้หลงแสงสี...ผีเสื้อราตรี... ว่าไปแล้วก็ฟังดูยวนใจไงไม่รู้สิ ขนลุกเกรียว ดูไม่เหมาะกับฉันเลย ขอเป็นค้างคาวดีกว่า
แน่ล่ะ สองทุ่ม ค้างคาวราตรีเพิ่งกางปีกบิน แล้วนี่อะไร? กางปุ๊บจะให้หุบปั๊บเลยเรอะ? ใครจะไปยอม พอพูดเข้าหน่อยก็หาว่าเถียง พอเถียงมากๆ ก็ขึ้นธรรมาสน์เทศนากันอีก เอากันเข้าไป ว่ากันเข้าไป บ่นกันเข้าไป เจอกันเมื่อไหร่จะกระโดดถีบรายตัวเลย ฮึ!
แฮ่... ฉันก็บ่นไปงั้นแหละ เอาเข้าจริง ก็ไม่กล้ากระโดดถีบใครหรอก กลัวเจอเตะก้านคอสวนกลับ ฉันก็นอนคอพับไปเท่านั้น
รอดมาจากมีด แต่กลับมาถูกหามลงโลง ไม่คุ้มกัน
ว่าแล้วฉันก็เริ่มปรับปรุงตัวเองใหม่อีกรอบแล้วล่ะ นอนตื่นทันพระอาทิตย์มาเกือบสัปดาห์แล้ว ข้าวปลาก็กินครบสามมื้อ ก็แน่ละสิ จะไม่ให้ครบได้ยังไง เลยเวลาอาหารมาหน่อยนึงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขั้นและ “กินข้าวยัง?” ลองตอบกลับไปว่ายังไม่ได้กินสิ ขี้หูได้ร่วงกราว
แต่ทั้งหมดนั้นก็ใช่ว่าฉันจะปรับปรุงตัวเพราะกลัวขี้หูร่วงหรอกนะ ฉันทำเพื่อตัวฉันเอง และเหนือกว่านั้น ฉันทำเพื่อคนที่ฉันรัก ยังมีคนอีกหลายคนรักฉันโดยไม่มีเงื่อนไข และรักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าที่ฉันรักตัวเอง แล้วฉันจะทำให้เขาเหล่านั้นไม่สบายใจได้อย่างไร?
เธอก็เช่นกัน มิตรคนดี ฉันรักเธอ ฉันจึงต้องดูแลตัวเอง เพื่อว่าจะได้เขียนจดหมายมาคุยกับเธอได้นานๆ
เธอก็อย่าลืมดูแลตัวเองล่ะ
มิตรน้อยๆ ของเธอ
ต้นหนาว ๒๕๕๒
อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันป่วย ปวดท้องตั้งหลายวัน หวั่นอยู่ว่าจะเป็นไส้ติ่งอักเสบ ไม่อยากขึ้นเขียงไปนอนเปิดพุงให้หมอเชือดเลย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพราะมันเป็นแค่อาการของโรคกระเพาะกำเริบ เล่นเอานอนไม่หลับไปตั้งสองคืนแน่ะ
ชีวิตนกน้อยในป่าคอนกรีตกว้างใหญ่ไพศาล ยามเจ็บป่วยยากจะหันหน้าหาคนพึ่งพิง โชคดีที่ฉันมีพี่สาวอยู่ใกล้ กับเพื่อนจริงใจอีกคนสองคน พอให้อุ่นใจได้ว่าไม่เดียวดาย
เป็นเรื่องธรรมดาที่เมื่อไม่สบายใจก็อยากให้ใครสักคนมาอยู่ใกล้ๆ ใครคนนั้นที่เราจะวางใจและเชื่อมั่นเขาได้เสมอ เที่ยงคืนฉันหอบเสื้อผ้าไปนอนกับพี่สาว บอกเล่าความกังวล แค่รุ่งเช้าข่าวสารของฉันก็แพร่สะพัดไปถึงพี่น้องทุกคน ฉันนับถือการทำหน้าที่เป็นหอกระจายข่าวของเธอที่สุด เธอปฏิบัติหน้าที่ได้เฉียบขาดมาก ความเป็นห่วงเป็นใยหลั่งไหลมาสู่ฉันตลอดช่วงเช้าวันนั้น เริ่มจากแม่ ตามด้วยพี่ชายคนอื่นๆ กำลังใจดีความเจ็บป่วยก็ดูเหมือนจะทุเลาเบาบาง
เมื่อไปหาหมอและรู้ถึงสาเหตุของอาการปวด ก็เป็นพี่สาวอีกนั่นแหละที่รับข่าวจากฉันไปกระจายต่อ จากคำปลอบประโลมท่วมท้นเมื่อคราแรก เปลี่ยนเป็นตำหนิติเตียน ก็เรื่องละเลยสุขภาพของตัวเองเสมอมาอีกแหละ นอกจากติ นอกจากเตียนแล้ว ยังบังคับให้ปรับปรุงวัตรปฏิบัติในแต่ละวันใหม่เสียทั้งหมด เริ่มต้นด้วยการเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม ให้ตายเถอะสหายรัก ฉันไม่ได้อยู่ในป่าในเขาอย่างพวกเขานี่ จะได้มุดมุ้งเสียตั้งแต่เวลานั้น
สองทุ่ม ราตรีเพิ่งตื่นจากหลับใหล และผีเสื้อผู้หลงแสงสีอย่างฉันเพิ่งเริ่มสยายปีก แหม... ผีเสื้อผู้หลงแสงสี...ผีเสื้อราตรี... ว่าไปแล้วก็ฟังดูยวนใจไงไม่รู้สิ ขนลุกเกรียว ดูไม่เหมาะกับฉันเลย ขอเป็นค้างคาวดีกว่า
แน่ล่ะ สองทุ่ม ค้างคาวราตรีเพิ่งกางปีกบิน แล้วนี่อะไร? กางปุ๊บจะให้หุบปั๊บเลยเรอะ? ใครจะไปยอม พอพูดเข้าหน่อยก็หาว่าเถียง พอเถียงมากๆ ก็ขึ้นธรรมาสน์เทศนากันอีก เอากันเข้าไป ว่ากันเข้าไป บ่นกันเข้าไป เจอกันเมื่อไหร่จะกระโดดถีบรายตัวเลย ฮึ!
แฮ่... ฉันก็บ่นไปงั้นแหละ เอาเข้าจริง ก็ไม่กล้ากระโดดถีบใครหรอก กลัวเจอเตะก้านคอสวนกลับ ฉันก็นอนคอพับไปเท่านั้น
รอดมาจากมีด แต่กลับมาถูกหามลงโลง ไม่คุ้มกัน
ว่าแล้วฉันก็เริ่มปรับปรุงตัวเองใหม่อีกรอบแล้วล่ะ นอนตื่นทันพระอาทิตย์มาเกือบสัปดาห์แล้ว ข้าวปลาก็กินครบสามมื้อ ก็แน่ละสิ จะไม่ให้ครบได้ยังไง เลยเวลาอาหารมาหน่อยนึงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขั้นและ “กินข้าวยัง?” ลองตอบกลับไปว่ายังไม่ได้กินสิ ขี้หูได้ร่วงกราว
แต่ทั้งหมดนั้นก็ใช่ว่าฉันจะปรับปรุงตัวเพราะกลัวขี้หูร่วงหรอกนะ ฉันทำเพื่อตัวฉันเอง และเหนือกว่านั้น ฉันทำเพื่อคนที่ฉันรัก ยังมีคนอีกหลายคนรักฉันโดยไม่มีเงื่อนไข และรักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าที่ฉันรักตัวเอง แล้วฉันจะทำให้เขาเหล่านั้นไม่สบายใจได้อย่างไร?
เธอก็เช่นกัน มิตรคนดี ฉันรักเธอ ฉันจึงต้องดูแลตัวเอง เพื่อว่าจะได้เขียนจดหมายมาคุยกับเธอได้นานๆ
เธอก็อย่าลืมดูแลตัวเองล่ะ
มิตรน้อยๆ ของเธอ
ต้นหนาว ๒๕๕๒
ยังเกลา 'กาลฯ' ไม่เสร็จ
รอสักกระเดี๋ยว
หวัดดี
ได้ยินว่าเขียนเรื่องสั้นหรือครับ อยู่ไหนอ่ะ?
ใครบอก ฮึ!
เห็นใช่ไหม
เรื่องบางเรื่องท่านพุ่มไม่เห็นเป็นเรื่องสั้น!
บางเรื่องไหนกันที่มันไม่เห็นเป็นเรื่องสั้น ฮึ?! อย่ามาบอกว่าไอ้ที่ข้าพเจ้าเขียนมันไม่ใช่เรื่องสั้นเชียวนะ พวกท่านจะรู้ดีไปกว่าคนเขียนได้ยังไง ข้าพเจ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องสั้นมันก็เป็นเรื่องสั้นเซ่! อย่าเสร่อมาเถียงว่ามันไม่ใช่ เดี๋ยวมีเคือง -ชิ!
(ยัยสายลมกะลังแหกปากคอเป็นเอ็นเถียงสหายหน้าปลาจวดสองคนที่อยู่ข้างบนนั่น)
------------------------
หวัดดีเจ้าค่ะท่านอ้ายฯ ท่านดิลล์
นี่ทั่นดิลล์ ตอนเค้าขอคำวิจารณ์น่ะนั่งเงียบฉี่ ทีตอนนี้ล่ะมาทำเป็นแย้ม รู้สึกยังไง คิดยังไง ทำไมไม่บอกกันมาซะตั้งแต่ตอนโน้นล่ะหึ? ถ้าท่านอ้ายพุ่มฯ ไม่ถาม ท่านจะสะกิดข้าพเจ้ามั้ย? แล้วข้าพเจ้าจะรู้มั้ยว่าไอ้ที่เขียนไปนั่นมันไม่ใช่เรื่องสั้น หึ?!
ที่จริงข้าพเจ้าก็พอตงิดๆ ว่ามันไม่ใช่เรื่องสั้นอยู่หรอกนะ เพราะเรื่องนั้นดัดแปลงมาจากบันทึกประจำวัน มันมีกลิ่นอายของบันทึกเจืออยู่มากโขเชียวล่ะ(ถ้าข้าพเจ้าเข้าใจไม่ผิดไป)
ขอบคุณท่านอ้ายฯที่เอาหน้าแบรดพิตมาสกิดบอก ส่วนปลาจวดที่นั่งอยู่ข้างๆ ข้าพเจ้าไม่ขอบคุณท่านหรอกนะ ชิ! เคือง!
เรื่องสั้นไม่มีรูปแบบที่แน่นอนหรอกครับแม่พระพาย
ไอ้ที่ผมถามว่าอยู่ไหนอ่ะ ก็เพราะว่าผมหาไม่เจอ เพิ่งจะไปเห็นว่ามันสิงสถิตอยู่บ้านหนอนในภายหลัง แต่ประทานโทษ ผมอ่านแล้วก็ยังเห็นว่ามันยังไงๆอยู่
พูดสรุปก็คือ มันไม่กระแทกใจเท่าที่ควร
อัปบล็อกสักทีสิจ๊ะ
ยามได๋สิอัปบล็อก????
พรุ่งนี้พี่ทั่น พรุ่งนี้จ้ะ
วันนี้นอนแระ
อืมม์..เรื่องสั้นอาจเป็นบันทึก
แต่บันทึกไม่อาจเป็นเรื่องสั้น
ต่างกันตรงไหนท่านคงเข้าใจแล้วนะขะรับ