สวัสดีเธอผู้อยู่แดนไกล

แปลกใจมากไหม? ที่อยู่ดีๆเธอก็ได้รับจดหมายฉบับนี้ ความจริงฉันใคร่ครวญอยู่นานเหมือนกันว่าจะเขียนถึงเธอดีหรือเปล่า ระหว่างชั่งใจอยู่นั้น พลันดินสอในมือขยับเดินทางเป็นตัวอักษร

มาถึงบรรทัดนี้เธอคงเข้าใจแล้วสินะ ฉันไม่ได้เขียนจากการตัดสินใจของฉันเอง แต่เป็นจิตใต้สำนึกต่างหากที่ชักนำดินสอในมือให้เคลื่อนไหว

ระหว่างเขียนอยู่นี้ฉันไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะได้อ่านมันหรือเปล่า ฉันรู้เพียงว่าฉันต้องเขียน เขียน และเขียน เขียนจนกระทั่งปลายดินสอเดินทางไปถึงอักษรตัวสุดท้าย ฉันก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ อักษรตัวสุดท้ายอยู่ตรงไหน แต่ฉันคิดว่าเมื่อมันโผล่มา ฉันคงรู้

จดหมายฉบับแรก ฉันควรคุยกับเธอด้วยเรื่องอะไรดีนะ?

ความจริงแล้วฉันตื่นเต้นมากเลยล่ะเมื่อตัดสินใจว่าจะเขียนจดหมายมาหาเธอ จนไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าจะเขียนเรื่องอะไรดี ก็นานมากแล้วนี่ที่ฉันไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้ จดหมายฉบับสุดท้ายที่มาจากลายมือของฉันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ฉันยังนึกไม่ออกเลย ...แต่น่าแปลกจังที่ฉันยังสัมผัสได้ถึงความสุขซึ่งอวลอยู่ในจดหมายทุกฉบับที่ได้รับ มันอุ่นซ่านไปด้วยมนต์ประหลาดที่ฉุดดึงให้ฉันดำดิ่งไปสู่โลกอีกใบ น่าพิสมัยและแสนรื่นรมย์จนฉันยังนึกฉงนว่าตัวอักษรเพียงหน้ากระดาษสามารถเนรมิตโลกได้สวยซึ้งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

บางทีอาจไม่เพียงตัวอักษรที่สร้างโลกใบนั้น แต่อาจรวมถึงองค์ประกอบอื่นบางอย่างซึ่งฉันไม่แน่ใจ อาจเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่แผ่วมาจากเนื้อกระดาษเหมือนมันถูกฉาบเคลือบไว้ในทุกอณูเนื้ออักษร หรืออาจเป็นลายเส้นพลิ้วไหวของกลีบดอกไม้ หรือบางทีอาจเป็นเส้นสายที่ประกอบเป็นรูปร่างของใครสักคนซึ่งประทับลงบนเนื้อกระดาษนั้น งดงามราวมีชีวิตอยู่ในโลกฝัน ฉันมักดิ่งภวังค์ทุกครั้งที่หยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน ไม่ว่าจะเป็นจดหมายฉบับใดก็ตาม และไม่ว่าฉบับนั้นจะผ่านการอ่านมาแล้วกี่ครั้งความรู้สึกไม่เคยต่างกันเลย

ตลกไหมที่เราหวนหาอดีตขณะปัจจุบันพรากมันไปลิบตา ทุกสิ่งที่ระลึกได้เป็นเพียงตะกอนผลึกซึ่งตกค้างอยู่ในความทรงจำที่ไม่อาจบิดเบือน ทำลาย หรือลบล้างลงได้

ฉันคิดว่าเธอคงมีความทรงจำในหลายเรื่องราว ทั้งที่ดีและ/หรืออาจไม่ค่อยจะดี ฉันไม่อยากเรียกมันว่า ‘ความทรงจำเลวร้าย’ เพราะดูเหมือนจะโหดร้ายและอยุติธรรมเกินไปหากจะประณามกันแบบนั้น ความทรงจำทรงทั้งมวล -ไม่สิ ไม่ใช่เพียงแค่ความทรงจำหรอก ต้องบอกว่าทุกสิ่งอย่างทั้งมวลที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ล้วนหล่อหลอมมาเป็นเราในวันนี้ เรื่องราวดีๆ ประกอบมาเป็นเราที่งดงาม เรื่องราวไม่ดีทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น และพร้อมจะเผชิญกับเรื่องราวไม่ดีที่จะมาทักทายเราอีกในอนาคตได้อย่างไม่หวั่นเกรง

แต่ก็แน่ล่ะ ใครกันจะอยากเก็บเรื่องไม่ดีเอาไว้ บางทีมันก็เป็นเหตุสุดวิสัยที่เรื่องราวแย่ๆ ยังเกาะติดหนึบอยู่ในความทรงจำอยู่ชั่วนาตาปี ...ยังไงเสีย ความทรงจำก็เป็นเพียงความทรงจำ จะดีหรือไม่ดี เรื่องราวเหล่านั้นก็ผ่านพ้นไปแล้ว เหลือเพียงร่องรอยเท่านั้นที่ทิ้งไว้บอกให้รู้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยผ่านมา

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถิด ทำไมนะ ยามฉันคิดถึงเรื่องราวดีๆความโหยหาถึงได้โอบล้อมฉันไว้ มันซาบซ่าน พร้อมกันนั้นก็บีบคั้นความรู้สึกให้ต้องจำนน ฉันอยากเรียกมันว่า ‘ความซาบซ่านอันแสนอาดูร’ เธอเคยรู้สึกเหมือนอย่างที่ฉันรู้สึกหรือเปล่านะ? เธอจะโหยหาบางอย่างเหมือนอย่างที่ฉันโหยหาหรือเปล่า? หรือมีเพียงฉันคนเดียวที่โหยหาอยู่เช่นนี้ ---ช่างเถิด.... มันไม่สำคัญหรอกว่าจะมีใครรู้สึกเหมือนฉันบ้าง มันสำคัญตรงที่ฉันรู้สึกอย่างไร และฉันพยายามจัดการกับความรู้สึกนั้นอย่างไรต่างหาก

เห็นไหมล่ะ? ฉันตื่นเต้นจนเอาเรื่องอะไรก็ไม่รู้มาพูดคุย แต่ยังไงฉันก็ดีใจนะที่ได้เขียนจดหมายมาหาเธอ และหวังว่าเธอจะมีความสุขเมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้เหมือนอย่างที่ฉันเคยมีความสุขกับจดหมายทุกฉบับของฉัน แล้วฉันจะเขียนจดหมายมาหาเธออีก


ดีใจที่เราได้รู้จักกัน
เด็กสาวจากดาวสีน้ำเงิน
เมษาฯ ๒๕๕๒