๏ เพ็ญโสมกระจ่างฟ้า...............จวงจันทร์
ลอยลิ่ววิลาวัณย์.......................แจ่มหล้า
เมฆยังคลอเคียงกัน................เกยอยู่ คู่เคย
อยู่ไหนเล่าขวัญข้า...........ไยร้าง ห่างไกล ฯ


๏ พระพายเคยผ่านแผ้ว................พจนีย์
พัดแผ่วแว่ววลี........................ห่อนเว้น
เย็นสายลมวจี.................เวียนแวะ รจนา
แลกลายอักขระเล่น.......เป็นเพื่อน มาเสมอ ฯ


๏ สงัดเงียบเสียยิ่งแล้ว..............สหายเอย
สายลมเคยรำเพย....................แผ่วพลิ้ว
ยามนี้หยุดพัดเลย...............ราวสิ้น แรงลม
ลืมแล้วเคยเริงริ้ว.......แรมรส อักขระละไม ฯ


๏ เจ็บปวดแลป่วยไข้................ใช่ไหม?
จึงไม่อาจพัดไกล...................กว่ากลั้น
หนักเบาเป็นฉันใด...............ใคร่รู้ จริงแฮ
ห่วงใยกังวลนั้น.............เนิ่นช้า ยิ่งถวิล ฯ


@ ราวไร้พระพายพัด..รำเพย โดย ธุลีดิน

ในเรื่องราว:
2 Responses
  1. DiN Says:

    บ๊ะ!ใครนะช่างเขียนโคลงดีแท้ พลิ้วไหวราวจอกแหนลอยน้ำ คนรับจะว่าไงน้า..อ้อแน้..ใคร่รู้ จริงแฮ คนส่งคงคอยช้ำ คอยแล้วคอยคอย ฯ



แสดงความคิดเห็น