บนทางดิน..ผีเสื้อ..ดอกไม้..และสายหมอก

๏ บนทางเดินทอดยาวของเช้าตรู่
หมอกขาวดูอ้อยอิ่งอิงปลายไม้
ผีเสื้อโบยบินรับกับลมไกว
รั้วไม้ไผ่ข้างทางยังรางเลือน

เย็นหนอเย็น..เย็นรื่นชื่นใจนัก
เย็นลมรักเรื่อยมาหาใดเหมือน
เบญจมาศหมายกิ่งเจ้าอิงเบือน
ล้อหยอกเยือนยักเยื้องดาวเรืองราย

เจ้าเดินย่ำจ้ำไปในสายหมอก
ทัดดาวเรืองเหลืองดอกรับหมอกสาย
เงาผมยังแย้มเย้าเลื่อมเงาพราย
ริ้วตะวันฉันฉายระบายฟ้า

ผีเสื้อหลากสีรำระบำร่าย
บินยักย้ายส่ายสอดลอดกอหญ้า
ล้อกิ่งลมเกวไหวอยู่ไปมา
เคล้าหอมแก้วกรรณิการ์มาเลือนราง

บนทางเดินทอดยาวยังเช้าตรู่
ย่อมงามอยู่เรื่อยไปในหมอกสาง
จะคอยเฝ้าข้างกายไม่วายวาง
ชมเจ้าเพลินเดินย่างในพรางไพร

ครั้นสายแดดแผดเพลิงเริงเปลวร้อน
จงพักก่อนผ่อนผ่านม่านลมไหว
แม้นเหลียวหายากดีไม่มีใคร
วอนรู้ไว้ว่ายังอยู่ข้างกาย

คือสายลมเรื่อยโรยมาโชยแผ่ว
เป็นสายน้ำสายแน่วไม่แผ่วสาย
คือทางเถื่อนทอดหว่างหนทางไกล
เป็นทางดินทอดไว้ให้เจ้าเดิน ฯ

เพราะพริ้งเสียนี่กระไร
อยากต่อนะ แต่เห็นแววแล้วล่ะว่าคงแถไม่ไป

:)

นับถือพระอาจารย์