ถึงธุลีดิน ณ ฝั่งลาว ...................................จากธุลีดาว ณ ถิ่นไทย
ฟากฟ้าที่เธอแหงนมอง
มีดาวส่องแสงบ้างไหม
ฟากฟ้าทางนี้แสนเหงาใจ
มีดาวมากมายแค่ไหน ก็ไม่สุขใจเท่ามีเธอ
เราสองห่างกันแสนไกล
อีกนานมั้ยจะกลับมาพบเจอ
หัวใจฉันเฝ้าแต่พร่ำเพ้อ
อยากเจอหน้าเธอในดวงดาว
แหงนมองดาวบนฟ้ากว้าง
ดาวหางวันนี้ไม่มีหาง
เพราะโดนคนใจร้ายตัดหางปล่อยวัดไปแล้ว
ดาวไถวันนี้ไม่ได้ไถ
คงไม่มีใครอยากทำนาบนดวงดาว
ดาวลูกไก่ยังคงซุกตัวอยู่ในเปลือกไข่
ฉันนั่งระทมอาลัย
ก็ใครเล่าใคร ที่ปล่อยให้ใครนับดาวคนเดียว
ถึงอย่างไร หัวใจก็ยังเฝ้ารอ
กระซิบฝากแสงดาวที่ถักทอ
ฉันจะรอเธอกลับมา
หากฟ้าที่เธอแหงนมอง
ไม่มีดาวส่องแสงประกาย
และหากฉันยังมีความหมาย
อย่านิ่งดูดายนะคนดี
มาจับฉันคนนี้ไปแขวนแทนดาว
ดัดแปลงจาก บทหนึ่งใน นิทานดวงดาวฯ ของ พรชัย แสนยะมูล “กุดจี่”
วาระท่านดินท่องเที่ยวเมืองลาว
แสดงความคิดเห็น