๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ไยความเศร้าจึงเข้ามาทายทัก
ไยชีวิตนี้ช่างหน่วงหนัก
ขอฉันพักได้ไหมสักราตรี

ซุกกายอยู่ในความเหงา
รับฟังเรื่องเล่าที่เธอมี
เรื่องราวทั้งหลายทั่วทุกถิ่นที่
ขอให้ฉันฟังเรื่องดีดีจากเธอ

๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ฉันเคยโง่เขลามาเสมอ
ทุกสิ่งอย่างที่ผ่านพบเจอ
ฉันคร่ำครวญเพ้อเจ้ออยู่เพียงลำพัง

วันคืนล่วงผ่าน
เหลือเพียงตำนานแห่งความหลัง
ตำนานสวยงามและเปี่ยมพลัง
กลายเป็นซากผุพังท่วมท้นหัวใจ

๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ชีวิตจะทอดยาวอีกแค่ไหน
บนทางเดินที่โรยร้างไร้
ฉันจะหอบซากดวงใจไปได้อย่างไรกัน

ชีวิตช่างรวดร้าว
ฉันแสนเหน็บหนาวหวาดหวั่น
หลายครั้งคราวที่ต้องฝ่าฟัน
ฉันแทบอาสัญสิ้นลม

๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ส่งยิ้มเหงาเหงาไปให้เธอแล้ว
อยากได้ใจฉันกลับมาผ่องแผ้ว
แต่ไม่แคล้วยังเศร้าหมองนองน้ำตา

๏ จันทร์เจ้าขา…
บอกหน่อยเถิดหนาฉันจะทำฉันใด
ให้ชีวิตจากวันนี้จวบจนตลอดไป
ฉันมีแรงหอบดวงใจไปจนสุดปลายทาง...

...



แด่ คืนเหงาเหงา สับสน และเดียวดาย
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
ในเรื่องราว:
0 Responses

แสดงความคิดเห็น