๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ไยความเศร้าจึงเข้ามาทายทัก
ไยชีวิตนี้ช่างหน่วงหนัก
ขอฉันพักได้ไหมสักราตรี
ซุกกายอยู่ในความเหงา
รับฟังเรื่องเล่าที่เธอมี
เรื่องราวทั้งหลายทั่วทุกถิ่นที่
ขอให้ฉันฟังเรื่องดีดีจากเธอ
๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ฉันเคยโง่เขลามาเสมอ
ทุกสิ่งอย่างที่ผ่านพบเจอ
ฉันคร่ำครวญเพ้อเจ้ออยู่เพียงลำพัง
วันคืนล่วงผ่าน
เหลือเพียงตำนานแห่งความหลัง
ตำนานสวยงามและเปี่ยมพลัง
กลายเป็นซากผุพังท่วมท้นหัวใจ
๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ชีวิตจะทอดยาวอีกแค่ไหน
บนทางเดินที่โรยร้างไร้
ฉันจะหอบซากดวงใจไปได้อย่างไรกัน
ชีวิตช่างรวดร้าว
ฉันแสนเหน็บหนาวหวาดหวั่น
หลายครั้งคราวที่ต้องฝ่าฟัน
ฉันแทบอาสัญสิ้นลม
๏ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…
ส่งยิ้มเหงาเหงาไปให้เธอแล้ว
อยากได้ใจฉันกลับมาผ่องแผ้ว
แต่ไม่แคล้วยังเศร้าหมองนองน้ำตา
๏ จันทร์เจ้าขา…
บอกหน่อยเถิดหนาฉันจะทำฉันใด
ให้ชีวิตจากวันนี้จวบจนตลอดไป
ฉันมีแรงหอบดวงใจไปจนสุดปลายทาง...
...
แด่ คืนเหงาเหงา สับสน และเดียวดาย
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต
แสดงความคิดเห็น