๑.
รถยนต์คันหนึ่ง
แล่นออกจากกรุงเทพ
มุ่งหน้าสู่มาตุภูมิของคนขับและเพื่อนร่วมทาง

ในรถดังระงม
ด้วยสรรพสำเนียงแห่งเสียงหัวเราะ
และการพูดคุย
ทุกใบหน้าอาบแต้มด้วยรอยยิ้ม

๒.
การเดินทางดำเนินไปเหมือนไม่จบสิ้น
แต่ความหวังยังคงคุกรุ่นอยู่ในหัวใจเ
สียงโทรศัพท์ดังทุกชั่วโมง
เหมือนสื่อความห่วงใย

จุดหมายปลายทางคือบ้านเล็กหลังหนึ่ง
บ้านไม้ธรรมดา เก่าๆ ผุๆ
แต่มีมนต์ขลังแห่งการบ่มเพาะจิตวิญญาณ
และมีตำนานแห่งการเจริญเติบโต

๓.
หญิง-ชายชราคู่หนึ่งเดินวนเวียนอยู่หน้าบ้าน
ด้วยความกระวนกระวาย รอคอย และจดจ่อ
ทันทีที่รถเข้ามาจอด
ทุกความรู้สึกแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกระจ่างเต็มดวงหน้า

อาหารพร้อมสรรพรอรับการมาถึง
จัดวางเรียบร้อยอยู่บนโต๊ะ
ทุกอย่างคือสิ่งที่ชอบ ทุกอย่างคือของโปรด

ทุกการกระทำคือความสดใส
แม้วัยจะเรียกว่าไม้ใกล้ฝั่ง
ทุกรอยยิ้มพิศุทธิ์
บ่งบอกถึงความสุขสมหวัง

มิใช่มาจากเงินทอง
มิใช่มาจากของฝาก
แต่มาจากคำว่า พร้อมหน้าพร้อมตา

๔.
ทุกจุดหมายไม่เคยเหนี่ยวรั้งผู้เดินทางไว้ได้นาน
รถยนต์คันเดิม ผู้เดินทางกลุ่มเดิม
กับหญิง-ชายชราคู่เดิม
แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับกลายเป็นรอยหม่นเศร้า
ของความเหงาและความห่วงหา

มือเหี่ยวๆ ค่อยๆ ยกขึ้นโบกแทนคำกล่าวลา
พร้อมกับน้ำใสๆ ที่รินไหลจากดวงตา

รถยนต์คันเดิมเคลื่อนไปบนเส้นทางเก่า
ในบรรยากาศของความเงียบเหงา
บนรถเงียบสงบไร้เสียงพูดคุย

ไม่รู้ว่าแต่ละคนคิดอะไร
แต่ในใคฉันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในความเงียบ

"ไม่นาน ฉันจะกลับมา.."


...



ในเรื่องราว:
0 Responses

แสดงความคิดเห็น